Opis
Kościół został wybudowany jako świątynia określana typu bazylikowego, a przez innych znawców tematu pseudo bazylikowego - z transeptem i prezbiterium, zakończonym półokrągłą absydą. W elewację frontową wkomponowana jest czterokondygnacyjna wieża, przekryta namiotowym hełmem. Wewnątrz kościoła znajduje się neogotycki ołtarz główny z obrazem Najświętszego Serca Pana Jezusa i rzeźbami św. św. Piotra i Pawła pod baldachimami z kolumienkami. W zwieńczeniu ołtarza znajduje się postać Chrystusa, jako Dobry Pasterz, w otoczeniu aniołków.
Bryła kościoła jest co najmniej tzw. kombinacją architektoniczno-budowlaną, projektanta budowli o nazwisku P. J. Kurzeja, który zastosował w budowli prawie układ bazylikowy, przez innych nazywany pseudo bazyliką-dobudowując coś w rodzaju symetrycznego transeptu, umieszczając go zaraz za kruchtą z wieżą i między właściwym transeptem, spotykanym przy głównie kościołach budowanych na planie krzyża łacińskiego, niezależnie od stylu, tego pierwotnego, czy tzw. późniejszego neostylu. Nawa główna przekryta jest dachem dwupołaciowym, zaś transept główny i ten za kruchtą również dwupołaciowym, ale poprzecznie do nawy głównej. Nawy boczne przekryte są dachem jednopołaciowym. Wszystkie dachy kościoła pokryte są blachą o kolorze jasnym. Otwory okienne nawiązują swym kształtem do epoki romańskiej i są zakończone półokrągłym łukiem, jakby z wysuniętym dodatkowym, ozdobnym obramowaniem. Na wszystkich elewacjach widać lekkie oszkarpowania, które jakby podtrzymywało ozdobny detal architektoniczny w formie zdobień zbliżonych do fryzu arkadowego. Budowla jest otynkowana przypuszczalnie tynkiem mineralnym nakrapianym, który wykonano przy okazji odnowy świątyni w latach 2000-2001 i z okazji stulecia jej poświęcenia (poświęcono ją w roku 190 ). Warto też dodać, iż świątynia przeżyła tzw. powódź stulecia w 1997 roku, podczas której woda z pobliskiej Odry sięgała niemal poziomu tabernakulum.
Źródło: polskaniezwykla.pl
Historia
Do czasu wybudowania nowego kościoła i erygowania nowej parafii miejscowości Turze, Ruda, Siedliska i Budziska należały do parafii pw. św. Jerzego w Sławikowie. Mieszkańcy tych leżących po prawej stronie Odry wsi do kościoła parafialnego mogli dotrzeć, korzystając z przeprawy promowej lub łodzi przewoźnika, co znacznie utrudniało im regularny udział w nabożeństwach. Już od II połowy XIX w. czynili bezskuteczne starania o uzyskanie zgody na budowę kościoła w Turzu. Dopiero tragedia, do której doszło 15 maja 1890 r., w dzień Wniebowstąpienia Pańskiego, kiedy to w nurtach Odry zginęły 43 osoby (głównie dziewczynki wracające z nabożeństwa i spowiedzi przed uroczystością I Komunii Świętej) stała się ostatecznym powodem do wydania zgody na budowę kościoła w Turzu. W 1896 r. biskup wrocławski Georg Kopp zezwolił na prowadzenie duszpasterstwa przy kaplicy w Turzu, ale w łączności ze Sławikowem. Dekret z 24 lipca 1896 r., tłumaczony z języka niemieckiego, brzmi: „Ze względu na to, że wioski Thurze, Siedliska, Budziska i Ruda są oddzielone od kościoła parafialnego w Sławikowie rzeką Odrą i oddalone od niego od 4 do 7,5 km, a łączna liczba katolików wynosi 2 800, ustanawiam na wielokrotnie wnoszoną prośbę i zainteresowanie wiernych katolicką «Kapellengemeinde in Thurze» w powiecie Racibórz, na wyżej wskazanym terenie, bez zmiany dotychczasowych więzów ze Sławikowem”. Dekret biskupa zmobilizował mieszkańców do podjęcia działań zmierzających do budowy nowego kościoła. Swoje działki na ten cel odstąpili nieodpłatnie rolnicy: Leopold Brzoska, Emil Gritzmann i Klemens Czogalla. W czerwcu 1899 r. odbyła się uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego pod budujący się kościół. W stanie surowym budowę ukończono w listopadzie 1901 r. Proboszcz sławikowski ks. Joseph Hausenke – w zastępstwie ks. dziekana Theodora Hagena z Maciowakrza – w sobotę 19 października 1901 r. dokonał poświęcenia kościoła pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa, następnie odprawił pierwszą Mszę Świętą w nowej świątyni. W uroczystości tej wzięło udział ok. 4000 wiernych.
Pierwszym duszpasterzem w Turzu został ks. Ludwig Penschior, który rozpoczął starania o wyposażenie wnętrza świątyni, jednakże ze względów zdrowotnych opuścił wkrótce naszą parafię. W sierpniu 1902 r. pierwszym proboszczem został ks. Otto Czech. Za jego czasów 22 marca 1906 r. Kuria Wrocławska erygowała nową parafię w Turzu, odłączając ją od Sławikowa. W roku 1907 przez kilka miesięcy proboszczem był ks. Karol Gade, który dokończył budowę probostwa. Po nim do roku 1915 parafią naszą zarządzał ks. Rajmund Kenty, zaś po jego śmierci przez okres jednego roku posługiwał jako proboszcz w Turzu ks. Józef Czempiel, ogłoszony w 1999 r. przez papieża Jana Pawła II błogosławionym wśród 108 Męczenników II wojny światowej. W latach 1916-21 funkcję proboszcza pełnił ks. Antoni Danecki, następnie tylko przez okres kilku miesięcy – pochodzący z Turza ks. Józef Gritzmann (Grycman), zaś po nim w latach 1922-26 – ks. Franciszek Haase. Za czasów ks. Haasego, 3 maja 1925 r., a więc dopiero po dwudziestu czterech latach od poświęcenia naszej świątyni, nastąpiła jej konsekracja przez ks. biskupa Walentego Wojciecha z Wrocławia. W latach 1926-70 proboszczem naszej parafii był ks. Jan Ploch, który przez 44 lata swej posługi ugruntował styl i zwyczaje życia parafialnego. Od roku 1958 pomagali podeszłemu już w latach proboszczowi kolejni wikariusze: ks. Hubert Szydło, ks. Hubert Wurst, ks. Stanisław Kubień oraz ks. Tadeusz Bęś. Natomiast od sierpnia 1967 r. swą posługę w naszej parafii w charakterze adiutora-pomocnika rozpoczął ks. Antoni Strzedulla – po śmierci ks. Plocha został kolejnym proboszczem i był nim aż do osiągnięcia wieku emerytalnego w 2004 r. Jako emeryt pomagał jeszcze swemu następcy, ks. Józefowi Ledwigowi, który posługiwał w naszej parafii przez niespełna dziesięć lat i zmarł po ciężkiej chorobie 7 grudnia 2014 r. w 69. roku życia i w 45. roku kapłaństwa. Ks. radca Antoni Strzedulla zmarł 9 maja 2015 r. w 81. roku życia i 57. roku kapłaństwa. Z dniem 21 marca 2015 r. na urząd proboszcza parafii NSPJ w Turzu został wprowadzony ks. Marcin Szaboń.
Źródło: nspj-turze.pl
