Atrakcje turystyczne Śląska

Jego oryginalna nazwa Glückhilf tłumaczona jest na język polski jako Pomoc Szczęściu lub Szczęśliwa Pomoc. Górny otwór szybu, zabezpieczony betonową płytą z otworami, przez które widoczny jest przedział drabinowy oraz owalny przekrój szybu z ceglaną obudową, znajduje się na powierzchni hałdy uformowanej w niski ścięty ostrosłup o podstawie prostokąta. Pozostał w niej fundament z cegieł nieistniejącego budynku nadszybia, również na planie prostokąta.

Z uwagi na położenie terenu, Glückhilf jest najgłębszym szybem na zachodnim, pierwszym odcinku Sztolni Głębokiej Fryderyk. Na pewien czas zainstalowano w nim pompy maszyny parowej - 24-calowej, przeniesionej z szybu nr 22, która później pracowała do 1876 roku przy szybie Pokój.

Glückhilf pozostał szybem wentylacyjnym. Kilkadziesiąt lat później jego podszybie na głębokości 67 metrów wybrano, jako miejsce odgałęzienia dla chodnika południowego sztolni, który po połączeniu go w 1880 roku z odcinkiem południowo-wschodnim prowadzonym od szybu Staszic, utworzył pętlę zamkniętą w szybie Glückhilf.

Podczas budowy Zakładu Wodociągowego Staszic (Wassewerk Adolfschacht) zaopatrującego aglomerację śląską w wodę na bazie wód podziemi tarnogórskich, szyb jeszcze raz odegrał znacząca rolę. W maju 1893 roku w jego pobliżu wywiercono studnię artezyjską do głębokość 203 m od powierzchni ziemi. Następnie przy podszybiu wykuto komorę, zainstalowano pompy, zasuwy i inne urządzenia instalacji wodociągowej, a obmurowanie szybu zmieniono z kamiennego na ceglane. Studnia artezyjska miała być dodatkowym źródłem zasilania Zakładu Wodociągowego, w którym już uprzednio korzystano z dwóch odwiertów do poziomu wód triasowych. To samo źródło wody spowodowało spadek wydajność na wszystkich odwiertach, więc ten przy szybie Pomoc Szczęściu zaślepiono, zachowując go jako rezerwowy.

Porośnięty wysokimi drzewami i ogrodzony kiedyś teren, na którym szyb istnieje jako wentylacyjny, znajduje się około 3 km od rynku w Tarnowskich Górach przy skrzyżowaniu ulic: Gliwickiej i Kamiennej.

Źródło: unesco.tarnowskiegory.pl