Kościół pw. św. Jerzego w Sławikowie
Op.618/59
Opis
Kościół pw. św. Jerzego jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która położona jest na terenie dekanatu Łany należącego do diecezji opolskiej.
Pochodzący z poł. XIX w. murowany sławikowski kościół stoi nieopodal miejsca, gdzie już od X w. znajdowała się kaplica poświęcona czci patrona parafii. Został on wzniesiony wg projektu inspektora budowlanego Linke z Raciborza, dzięki niezwykłej ofiarności i zaangażowaniu parafian. Monumentalna świątynia może pomieścić nawet 1300 wiernych. Jego charakterystyczną cechą jest wznosząca się na 20 stóp wysokości wieża.
Wnętrze kościoła jest w większości współczesne, jako że zabytkowe elementy jego wyposażenia spłonęły w czasie II wojny światowej. Na szczególną uwagę zasługuje ornamentacja w prezbiterium i na suficie, wykonana przez pana Więcka z Żywocic, odrestaurowane stacje Drogi Krzyżowej, figury Świętych oraz cztery ołtarze: główny, dwa boczne i jeden „dla ludu”.
Kościół pw. św. Jerzego stanowi świadectwo ponad 1000-letniej wiary i nadziei oraz ogromnego zaangażowania i ofiarności parafian, dzięki którym świątynia została wzniesiona w poł. XIX w. i odbudowana po zniszczeniach wojennych.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Historia
Prawdopodobnie pierwszym obiektem sakralnym na terenie Sławikowa była wzniesiona w X w. przez trzech biednych rybaków drewniana kapliczka ku czci św. Jerzego. W 1223 r. kościółek ów został poświęcony przez biskupa wrocławskiego Wawrzyńca. Nie wiadomo, co się działo z tą świątynią do 1657 r., kiedy to została ona przebudowana przez ówczesnego proboszcza, ks. Andrzeja Floriana Skodoniusa. Wykonano wówczas również dla niej nowy ołtarz. Świątynia ta w 1849 r. przeniesiona została do Zabełkowa, gdzie spłonęła w 1976 r. W 1842 r. zaczęto snuć plany wzniesienia nowego kościoła dla stosunkowo dużej już wówczas sławikowskiej parafii. Budowę rozpoczęto w 1843 r. i zakończono w trzy lata później, za czasów ks. proboszcza Antoniego Krauzego, którego grób znajduje się na miejscowym cmentarzu. Świątynia stanęła 100 m od dawnego kościoła.
W 1926 r. przeprowadzony został generalny remont wybudowanej w 1813 r. plebanii, a w 1937 r. restauracja kościoła. II wojna światowa przyniosła parafii wiele zniszczeń – całkowicie spłonęła plebania oraz budynki gospodarcze. Wielu mieszkańców zmarło z głodu i chorób. Msze św. przez dłuższy czas odprawiano w kościele filialnym w Miejscu Odrzańskim, jak również w nowo urządzonej kaplicy w domu zmarłego Antoniego Hallas w Lasakach. W 1947 r. pełną parą ruszyły prace przy odbudowie świątyni, którymi kierował mistrz budowlany Georg Kamp z Łan-Płoni. Po ich zakończeniu nastąpiło poświęcenie odbudowanego kościoła, co stało się wielkim świętem dla całej parafii.
Odrestaurowany został kościół, a w nim ołtarz główny, na którym umieszczono pancerne tabernakulum. W kolejnych latach, dzięki ofiarności parafian, świątynia była systematycznie doposażona, bo większość jej zabytkowego wyposażenia pochłonął pożar. Przystąpiono także do odbudowy budynku plebanii, a później do uporządkowania i zagospodarowania placu kościelnego. Ufundowano także nowe dzwony kościelne. W 1996 r., z okazji 150 rocznicy poświęcenia kościoła, podjęto się rekonstrukcji przedwojennej wieży. W kolejnych latach prowadzone były następne prace remontowe i renowacyjne, które trwają po dziś dzień.
Źródło: peuk.fiiz.pl
