Kościół pw. śś. Piotra i Pawła w Skoczowie
174/60 (R/259/152) z 02/03/1960; A-305/78 z 21.04.1978
Opis
Kościół pw. św. Piotra i Pawła jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która należy do dekanatu skoczowskiego diecezji bielsko-żywieckiej.
Kościół jest trójnawową świątynią o charakterze halowo-emporowym, posiadającą trzy przęsła, której nawa główna jest szersza i wyższa od prezbiterium. Jego konsekracja miała miejsce w 1767 r. Dokonał jej biskup Filipp Gothard Schaffgotsch.
Wieża kościelna zwieńczona barokowym hełmem została dobudowana później niż budynek kościoła – postawiono ją w 1862 r.
Wewnątrz kościoła na uwagę zasługują:
- barokowo-klasycystyczny ołtarz główny, pochodzący z początku XIX w. i odnowiony w 1891 r., kolumnowy, który przedstawia rzeźby św. Piotra i Pawła oraz w polu środkowym – obraz „Spotkanie Apostołów Piotra i Pawła w drodze na męczeństwo” wg Jana Lafranco z Rzymu. W ołtarzu zamknięto relikwie świętych męczenników Adeodata, Donata i Celestyny;
- ołtarze boczne – reprezentujące styl barokowy, przedstawiające obrazy św. Jana Sarkandra, św. Floriana z widokiem płonącego Skoczowa, św. Jana Nepomucena, św. Barbary, św. Wincentego z Ferrary;
- rokokowa ambona z 1767 r., kryta daszkiem, nad którym została przedstawiona scena przekazania przez Chrystusa kluczy św. Piotrowi. W środku znajduje się rzeźba przedstawiająca nawrócenie św. Pawła, a na dole Arka Noego, łódź Piotrowa i stary kościół parafialny, który spłonął w 1756 r. Ambona jest dziełem Andrzeja Jelenia z Frydku;
- organy z 1892 r. wyprodukowane przez firmę Rieger z Karniowa;
- stara chrzcielnica mająca postać ołtarza – rzeźbiona, ozdobiona figurą Boga Ojca, Ducha Świętego i Jana Chrzciciela chrzczącego Jezusa Chrystusa w Jordanie;
- poświęcone w 1770 r. stacje drogi krzyżowej.
Pod kościołem znajdują się podziemia, do których wejścia były za ołtarzem głównym i pod wieżą. Spoczywają tam księża służący w parafii i okoliczna szlachta.
Kościół znajduje się na oznakowanym skoczowskim szlaku sarkandrowskich, który wiedzie przez miejsca związane z życiem i kultem Świętego. Znajdują się na niej, oprócz kościoła pw. św. Piotra i Pawła, kościół pw. Znalezienia Krzyża Świętego, Muzeum Jana Sarkandra wraz z leżącym obok ratuszem, na którym widnieje malowidło przedstawiające Świętego, ulica, która od ponad pól wieku nosi jego imię, kaplica na wzgórzu zwanym Kaplicówką dom Sióstr Służebniczek Dębickich przy ulicy Mickiewicza – którym patronuje św. Jan Sarkander.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Historia
Parafia i kościół pw. św. Piotra i Pawła po raz pierwszy wspomniana jest w rejestrze świętopietrza opolskiego. Możliwe jednak, że istniała ona już w XII w. Kościół wielokrotnie trawiły pożary. W XVI w. świątynia przeszła w ręce ewangelików, katolikom został zwrócona w 1610 r. Po raz kolejny przeszła w posiadanie protestantów w okresie wojny 30-letniej. Na rozkaz cesarza Ferdynanda III została przekazana ponownie katolikom w 1654 r. W 1762 r. po kolejnym pożarze dzięki ofiarności parafian i zapobiegliwości ks. proboszcza Andrzeja Pszczyńskiego wystawiono obecny kościół o późnobarokowym wystroju. W 1823 r. do bryły kościoła dobudowano kaplicę Trzeciego Upadku – dzisiejszą zakrystię. Restauracje świątyni miały miejsce w 1891 r. – wówczas powstał obecny ołtarz, w 1892 r., kiedy zainstalowano nowe organy oraz w 1896 r., kiedy przebudowano i odnowiono cztery boczne ołtarze. W 1906 r. nadano obecny kształt ołtarzom św. Józefa i św. Antoniego Padewskiego. Ołtarz św. Antoniego poświęcono Janowi Sarkandrowi. Dla obu ołtarzy wykonano w drewnie figury świętych, a na ołtarz św. Józefa przeniesiono z ołtarza głównego obraz Matki Boskiej Skoczowskiej z 1737 r. W 1956 r. zbudowano nowy boczny ołtarz Matki Boskiej Fatimskiej, dzieło Jakuba Kawuloka z Istebnej. W latach 1971–1974 r. kościół otrzymał nowy wystrój, zgodny z duchem II Soboru Watykańskiego. Odnowiono ołtarze, ambonę oraz namalowano nowe malowidła ścienne. W 1981 r. – dostosowując świątynię do wymogów liturgii posoborowej – podwyższono i powiększono prezbiterium oraz ustawiono nowy ołtarz i ambonkę.
Źródło: peuk.fiiz.pl