Stellung b1 - Punkt oporu "Rudniki" - 7. Regelbau 668
Opis
Mały schron bierny R-668 (niem. Kleinstunterstand für 6/9 Mann). Jest to dwuizbowy bierny schron przeznaczony dla drużyny piechoty. Budowany był w klasie odporności „B-1”. Wejście do obiektu wykonano standardowo, tj. drzwi kratowe przeciwszturmowe, przedsionek broniony strzelnicą dla broni ręcznej z izby załogi, drzwi pancerne dwudzielne, śluza przeciwgazowa i drzwi wewnętrzne stalowe do izby załogi. Izbę załogi wyposażono w piec grzewczy typu WT 80, wentylator typu HES-1,2 z wymiennymi filtrami, łóżka (3 komplety) piętrowe lub dwupiętrowe dla 6/9 ludzi, stół, taborety, półki, szafki, aparat telefoniczny, agregat i prostą instalację elektryczną. Ponadto w izbie załogi przewidziano również typowe wyjście awaryjne o wymiarach 80x60cm. W jego ścianach wykonano specjalne bruzdy dla umieszczenia w nich belek stalowych lub drewnianych, spełniających rolę dodatkowej przegrody. Pionowy szyb wyjścia awaryjnego osłonięto od zewnątrz półokrągłym murem z cegły na zaprawie cementowej o grubości 12 cm i średnicy 2 m. Wewnątrz pionowego szybu w ścianie osadzano stalowe klamry dla szybkiej ewakuacji. Pionowy szyb zasypywano żwirem lub piaskiem, który po otwarciu wyjścia łatwo było wybierać do wnętrza schronu. Schron lokalizowano całkowicie pod powierzchnią terenu.
Podstawowe parametry techniczne obiektu przedstawiają się następująco:
- ilość betonu: 210 m3,
- ilość stali zbrojeniowej: 9 400 kg,
- ilość stali profilowej: 1 700 kg,
- wymiary zewnętrzne: długość - 7,65 m, szerokość - 7,55 m i wysokość - 4,40 m,
- ilość pomieszczeń: 3,
- wymiary wewnętrzne izby załogi: długość - 4,75 m, szerokość - 4,65 m i wysokość - 2,10 m,
- załoga: 6/9 żołnierzy,
- pancerze:
- drzwi stalowe gazoszczelne jednoskrzydłowe typu 19P7,
- drzwi stalowe gazoszczelne wyjścia awaryjnego typu 410P9,
- drzwi stalowe gazoszczelne dwuskrzydłowe typu 434P01,
- stalowa osłona peryskopu typu 735P3,
- drzwi kratowe przeciwszturmowe,
- opcjonalnie dwie, nieoznaczone symbolem, stalowe osłony anten, stosowane w obiektach dowodzenia.
Źródło: Sykosz Waldemar, Śląski Rocznik Forteczny, tom V, Pro Fortalicium, Bytom 2014
Historia
Pośpiesznie budowane w 1944 roku fortyfikacje, w skład których wchodziły polowe, liniowe pozycje obrony stałej, miały za zadanie powstrzymywać kolejne uderzenia Armii Czerwonej. Nazwano je „łamaczami fal”. W ich skład wchodziła również pozycja fortyfikacji polowych oznaczonych jako „b-1 Stellung”. Charakteryzowała się ona zastosowaniem standardowych, typowych, betonowych, polowych obiektów fortyfikacyjnych. Zastosowano praktycznie pięć różnych typów obiektów, w tym trzy lekkie („Kochbunkier”, R-58c i R-67) oraz dwa ciężkie (R-668 i R-701).
W 1944 roku punkt oporu "Rudniki" składał się z dwóch części: wschodniej i zachodniej. Część wschodnia znajduje się na terenie wybudowanej po wojnie cementowni „Rudniki”. Prawdopodobnie część obiektów nadal się tam znajduje i nie została zniszczona w trakcie budowy cementowni. Część zachodnia punktu oporu znajduje się na skraju miejscowości Rudniki. Punkt znajdował się w pobliżu lotniska wojskowego zbudowanego przez Niemców w czasie wojny dla potrzeb Luftwaffe. Taktycznym zadaniem zachodniej części była obrona głównej drogi bitej i głównej linii kolejowej z Częstochowy do Warszawy przez Radomsko, Piotrków i Rawę. Podstawowe obiekty części zachodniej punktu oporu zgrupowane zostały na niewielkim obszarze. Na płaskim terenie wśród pól uprawnych zgrupowano 8 obiektów.
Źródło: Sykosz Waldemar, Śląski Rocznik Forteczny, tom V, Pro Fortalicium, Bytom 2014
Uwagi
Dojazd: do Rudnik, położonych przy drodze krajowej nr 91, jadąc z Częstochowy w kierunku Radomska, dojedziemy po pokonaniu ok. 10 kilometrów. Do obiektów dojdziemy ulicą Leśną (droga gruntowa). Wszystkie obiekty jeszcze zachowały swą czytelność. Niestety one same i teren wokół nich jest jednym wielkim, dzikim wysypiskiem śmieci. Niewiele już potrzeba czasu, gdy zostaną całkowicie zasypane. Wszystkie są jeszcze dostępne, choć znajdują się na nieogrodzonych działkach prywatnych. Penetracja obiektów jest niebezpieczna i wręcz niemożliwa ze względu na poważny stopień ich zaśmiecenia. W rejonie punktu oporu znajdowało się również kilka jednoosobowych stanowisk strzeleckich typu „Kochbunkier". Niestety ślad już po nich zginął. Na linii do kolejnego punktu oporu „Mstów-Zawada" zachowało się jeszcze kilka „Kochbunkrów”. Tutaj, podobnie, jak w miejscowości Wólka Prusicka, brak jest całkowitego zainteresowania ze strony mieszkańców i władz samorządowych jakimkolwiek wykorzystaniem tych fortyfikacji.
Literatura
- Sykosz Waldemar, Śląski Rocznik Forteczny, tom V, Pro Fortalicium, Bytom 2014
