Kościół pw. św. Mikołaja w Pyskowicach
289/60 z 07.03.1960
Opis
Kościół pw. św. Mikołaja jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która należy do dekanatu Pyskowice leżącego na terenie diecezji gliwickiej.
Kościół jest pierwszy raz wzmiankowany w 1256 r. jako kościół pw. św. Pawła. Jego fundatorami byli bracia Pisko. Od 1412 r. patronuje mu św. Mikołaj. Pierwotny drewniany kościół został zastąpiony budowlą murowaną z kamienia i cegły w XV w. Obecny wygląd świątynia zawdzięcza przebudowom, które odbywały się po jego pożarach, zwłaszcza po pożarze miasta w 1822 r., który praktycznie doszczętnie strawił świątynię. Wówczas ocalał z niej jedynie ołtarz św. Jana Nepomucena, który można podziwiać do dnia dzisiejszego w odbudowanym kościele. W latach 1560–1627 kościół był – podobnie jak wiele innych śląskich świątyń – własnością protestantów.
W latach 1912–1913 w oknach prezbiterium kościoła wykonano witraże i przeprowadzono remont wieży kościelnej. Okna z prawej i lewej strony ołtarza głównego zostały wydatnie poszerzone i – stosunkowo ciemny dotąd kościół – otrzymał więcej światła. Prawe okno przedstawia Matkę Boską Różańcową, lewe św. Józefa. W szczycie wyremontowanej wówczas wieży umieszczono dokumenty, monety oraz różaniec. Cały kościół został wówczas na nowo pomalowany.
1 września 1991 r. z parafii św. Mikołaja w Pyskowicach została wydzielona nowa parafia – pw. Nawrócenia św. Pawła. Po upływie dwóch lat, 5 września 1993 r. w południowej części miasta wyodrębniono kolejną nową parafię – pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy.
Znajdujący się na terenie parafii kościół pw. św. Stanisława Biskupa w Pyskowicach jest wzmiankowany w dokumentach z 1679 r. Obecny pochodzi z 1869 r. Przed świątynią pw. św. Mikołaja znajduje się piękna, zacienionymi koronami wiekowych drzew, grota.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Historia
Kościół pw. św. Mikołaja nosił niegdyś wezwanie św. Pawła. Patronujący mu od początku XV w. św. Mikołaj urodził się w Mirze na terenie dzisiejszej Turcji. Zasłynął jako cudotwórca, ratując żeglarzy i miasto od głodu. W prawosławiu tytułowany jest św. Mikołajem Cudotwórcą. Na świat przyszedł Mikołaj jako długo oczekiwane dziecko. Po rodzicach odziedziczył duży majątek, który jednak zdecydował się przekazać w całości biednym. Wyróżniał się pobożnością i miłosierdziem. Mieszkańcy Miry wybrali go na swojego biskupa. Św. Mikołaj zmarł ze starości w poł. IV w. Jego ciało, które zaczęło wydzielać leczniczą mirrę, pochowano w Mirze Licyjskiej. Gdy Mirę opanowali Arabowie, kupcom włoskim udało się w 1087 r. zabrać jego relikwie i przewieźć do Bari w południowych Włoszech, gdzie znajdują się do dnia dzisiejszego w specjalnie zbudowanej ku jego czci bazylice.
Życie św. Mikołaja wypełnione było dobrymi uczynkami, a także cudami. W czasie swojej podróży do Jerozolimy, Święty uratował statek, którym płynął przed burzą, jak również wskrzesił z martwych marynarza, który spadł z pomostu – dlatego też czczony jest także jako opiekun marynarzy. Święty całe swoje życie dzielił się swoim bogactwem. Znana jest m.in. historia biednej rodziny z trzema pannami na wydaniu, która dzięki podrzucanym przez Świętego sztabkom złota, mogła wydać swoje córki za mąż.
Pomimo niewielu wiadomości na temat życia Świętego, jego postać jest jedną z najbardziej barwnych w hagiografii. Do dziś utrzymuje się zwyczaj składania podarunków w formie niespodzianki, choć obecnie zwyczaj ten jest często łączony z baśniową postacią Świętego Mikołaja. Na koniec warto dodać, iż św. Mikołaj jest czczony nie tylko w kościele zachodnim, ale i wschodnim, gdzie ze względu na przypisywane mu liczne cuda nazwany jest „Cudotwórcą”.
Źródło: peuk.fiiz.pl
