Opis
Główny otwór wejściowy, położony jest od strony północno-zachodniej. Słup skalny dzieli go na dwie części, co okoliczni mieszkańcy nazywają płucami. Jaskinia o długości 90 metrów należy do obiektów o rozwinięciu poziomym, najstarszy opis pochodzi z 1948 roku i dotyczy zachodniej części jaskini. Tworzy ją system korytarzy i niewielkich komór, których wysokość maleje w głąb masywu, tak że połączenia pomiędzy nimi są niskie i ciasne. Najładniejszy widoczny fragment jaskini występuje po stronie zachodniej, gdzie za dużym otworem zbiegają się dwa wygładzone przez wodę wysokie korytarze. Jaskinie wypełniają osady. Część osadów zaczęła się tworzyć równocześnie z powstaniem jaskiń, część z nich znosiły wody i osadzały w jaskiniach. Osady zwane namuliskiem zawierają cenny materiał mineralny i organiczny np. kości zwierząt czy ślady pobytu człowieka prehistorycznego. Namulisko Jaskini Ostrężnickiej jest piaszczysto-gliniaste. Miejscami na jego powierzchni, głównie w obszernym środkowym korytarzu, znajdują się kamienie i bloki skalne. Jaskinia Ostrężnicka pozbawiona jest nacieków, ponieważ zostały zniszczone przez procesy związane z wietrzeniem mrozowym zachodzącym w warunkach klimatu zimnego. Na skale wapiennej można zauważyć pionowe spękania oraz pozostające w związku z nimi obszary pustek i przestrzeni. Zespół powiązanych ze sobą elementów może świadczyć o fakcie, że skała jak i znajdująca się wewnątrz niej jaskinia Ostrężnicka są pozostałością po większej jaskini. Jaskinia znajdowała się pod Zamkiem Ostrężnickim i stanowiła naturalny system lochów zamkowych i piwnic. Wejście do głównego korytarza zamykały dawniej drzwi, które obecnie znajdują się w kościele w Złotym Potoku. Legenda mówi o znajdujących się niegdyś w lochach jaskini skarbach, oraz o chciwym pastuchu, któremu zamykające się do skarbów drzwi ucięły piętę.
Źródło: peuk.fiiz.pl
| Informacje praktyczne: | |
| Czas zwiedzania: | ok. 10 min. |
| Temperatura wewnątrz: | od ok. +6°C do wartości ujemnych w zimie |
| Długość korytarzy jaskini: | ok. 90 m |
| Długość ścieżki turystycznej: | ok. 40 m |
| Sposób zwiedzania: | samodzielnie |
| Dostępność: | cały rok |
| Trudności w zwiedzaniu: | brak |
| Oświetlenie: | brak |
| Zalecany ubiór: | wygodne, sportowe obuwie i cieplejsze okrycie latem |
| Legenda o żelaznych wrotach |
|
W jaskini za dużym, owalnym wejściem i obszerną komorą, znajduje się skalny filar, który dzieli jaskinię na dwa korytarze. Dawno temu prawy korytarz zamknięty był wielkimi żelaznymi drzwiami. Pewnego dnia do jaskini wybrał się na poszukiwanie skarbów mały chłopiec. Gdy je znalazł i chciał wyjść na zewnątrz przez drzwi, te zatrzasnęły się za nim i przycięły mu piętę. Po tym wydarzeniu w okolicy pojawiły się rodziny o nazwisku ? Piętak. A co stało się z wrotami?? Podobno to te same, które znajdują się do dziś w kościele w Złotym Potoku. |
Historia
Olbrzymi, masyw skalny z ruinami Zamku na Ostrężniku, podobny w środku do bryły sera szwajcarskiego, kryje w swoim wnętrzu jedną z ciekawszych jaskiń w jurajskiej krainie ostańców wapiennych. Zaskakujący nagłym pojawieniem się wielki otwór w skale to wejście do jaskini Ostrężnickiej. Jaskinie należą do podziemnych form krasowych. Jaskinia Ostrężnicka jest jedną z najbardziej znanych jaskiń tego rejonu. Główny otwór wejściowy, położony jest od strony północno-zachodniej. Dzieli go słup skalny na dwie części, co okoliczni mieszkańcy nazywają płucami. Jaskinia o długości 90 metrów należy do obiektów o rozwinięciu poziomym. Jaskinia ta znana jest od dawna. Najstarszy opis pochodzi z 1948 roku i dotyczy właśnie zachodniej części jaskini. Tworzy ją system korytarzy i niewielkich komór, których wysokość maleje w głąb masywu, tak że połączenia pomiędzy nimi są niskie i ciasne. Najładniejszy widoczny fragment jaskini występuje po stronie zachodniej, gdzie za dużym otworem zbiegają się dwa wygładzone przez wodę wysokie korytarze.
Jaskinie wypełniają osady. Część osadów zaczęła się tworzyć równocześnie z powstaniem jaskiń, część z nich znosiły wody i osadzały w jaskiniach. Osady zwane namuliskiem zawierają cenny materiał mineralny i organiczny np. kości zwierząt czy ślady pobytu człowieka prehistorycznego. Namulisko Jaskini Ostrężnickiej jest piaszczysto ? gliniaste. Miejscami na jego powierzchni, głównie w obszernym środkowym korytarzu, znajdują się kamienie i bloki skalne.
Jaskinia Ostrężnicka pozbawiona jest nacieków, ponieważ zostały zniszczone przez procesy związane z wietrzeniem mrozowym zachodzącym w warunkach klimatu zimnego. Na skale wapiennej można zauważyć pionowe spękania oraz pozostające w związku z nimi. obszary pustek i przestrzeni. Zespół powiązanych ze sobą elementów może świadczyć o fakcie, że skała jak i znajdująca się wewnątrz niej Jaskinia Ostrężnicka są pozostałością po większej jaskini. Jaskinia znajdowała się pod Zamkiem Ostrężnickim i stanowiła naturalny system lochów zamkowych i piwnic. Wejście do głównego korytarza zamykały dawniej drzwi drewniane z kutym w żelazie motywem roślinnym, które wraz z monstrancją zostały przeniesione w procesji przed I wojną do Kościoła w Złotym Potoku. Obecnie służą jako drzwi do starej zachrysti po lewej stronie nawy głównej w kościele złotopotockim. Legenda mówi o znajdujących się niegdyś w lochach jaskini skarbach, oraz o chciwym pastuchu, któremu zamykające się do skarbów drzwi ucięły piętę. Dzisiaj jedynie o żywej legendzie świadczą wykopaliska dokonywane przez domorosłych pseudoodkrywców niszczących pozostałości zamku.
Literatura
- Sieradzka-Kasprzak J., Przewodnik po Polsce. Podziemne trasy turystyczne, Wyd. Daunpol
