Kościół pw. św. Mikołaja w Mikołowie
567/66 z 05.02.1966
Opis
Kościół pw. św. Mikołaja w Mikołowie-Bujakowie jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która położona jest na terenie dekanatu Mikołów należącego do archidiecezji katowickiej. Stanowi wysokiej klasy zabytek architektury sakralnej, zarówno z uwagi na jego wiek, jak i zachowane wnętrze. Ściany prezbiterium i kaplic wykonane są renesansową techniką – sgraffito oraz ozdobione freskami. Obrazy w głównej nawie przedstawiają trzy biblijne ofiary: ofiarę złożoną przez Abla, ofiarę Abrahama z jego syna Izaaka oraz najważniejszą: Jezusa na Golgocie. Jedna z kaplic poświęcona jest Miłosierdziu Bożemu, a druga św. Józefowi – patronowi rodzin. Główna nawa – najstarsza część kościoła – utrzymana jest w innej stylistyce: na ścianach znajdują się złocenia, a sufit pokrywają deski. Na chórze znajdują się zabytkowe organy z 1889 r. W kościele zachowała się także zabytkowa chrzcielnica z XV/XVI w. W wieży kościelnej zawieszone są cztery dzwony: św. Mikołaj, Maryja, Barbara oraz Konstanty.
W centralnym punkcie ołtarza, za ruchomym obrazem patrona parafii – św. Mikołaja – umieszczona jest drewniana figura Matki Boskiej Bujakowskiej z ok. 1480 r. Przedstawia ona Madonnę z rękami skrzyżowanymi na piersiach. Możliwe, że znajdowała się wcześniej w bujakowskim kościele. Nie wiadomo, kiedy znalazła się w zabytkowej kapliczce na tzw. „mogile szwedzkiej”. 9 września 2000 r. miała miejsce uroczysta koronacja figury MB Bujakowskiej, celebrowana przez ks. arcybiskupa Damiana Zimonia. Niedługo potem kościół został podniesiony do rangi sanktuarium.
Świątynia jest otoczona starym kamiennym murem, który w przeszłości pełnił również funkcje obronne. Wewnątrz murów rośnie sześć lip drobnolistnych, których wiek określa się na ok. 250–350 lat. W ich pniach zagnieździły się sowy. Przy kościele znajduje się ponadto ponad 1-hektarowy ogród botaniczny założony w 1976 r. przez ks. Jerzego Kempę, ówczesnego proboszcza parafii. Na jego obszarze znajduje się probostwo i klasztor Sióstr Służebniczek. Ogród słynie z wielu gatunków drzew, krzewów i kwiatów. Znajduje się w nim także zabytkowa studnia z 1604 r. oraz jeden z nielicznych na Śląsku krzyży pokutnych z 1681 r. Warte uwagi są także: sadzawka z kwitnącymi nenufarami, zabytkowa barć pszczela, pasieka oraz kilka kapliczek. W tyle ogrodu wybudowany został drewniany domek, w którym mieszkają kapłani.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Historia
Legenda mówi, iż w czasie swojej pielgrzymki do Gniezna, biskup Pragi – św. Wojciech – poświęcił ok. 995 r. pierwszy kościół w Bujakowie. Pomimo, iż nie została ona potwierdzona żadnym historycznym źródłem, na pamiątkę tego legendarnego zdarzenia w dawnym kościele bujakowskim przechowywano obraz z wizerunkiem św. Wojciecha. Obecnie jeden z witraży umieszczony w prezbiterium przedstawia postać tego Świętego. Przed kościołem postawiono pamiątkową kapliczkę św. Wojciecha.
W II poł. XIII w. mieszkańcy Bujakowa wznieśli wokół pierwszego, drewnianego kościoła wysoki na 5 m mur, który miał chronić ich przed najazdami groźnych w tych czasach husytów. Istnieją wzmianki, jakoby ówczesny kościół został poważnie uszkodzony, ale nie zniszczony. Można przypuszczać, że szkody te przyspieszyły decyzję o budowie nowego kościoła.
Ok. 1500 r. w miejscu poprzedniej świątyni z fundacji rodziny Bujakowskich wzniesiono nowy kościół parafialny. Po wojnie 30-letniej przystąpiono do jego rozbudowy. Kolejny raz świątynia została przebudowana w 1875 r. W 1888 r. zakupiono nowy, bogato złocony ołtarz z obrazem św. Mikołaja, w następnym roku nowe organy, które służą parafii do dziś. Następna przebudowa miała miejsce w latach 1923–1924. Od 1977 r. parafia posiada trzy nowe dzwony. Największy – Mikołaj waży 920 kg, drugi – Maryja – 380 kg, trzeci – Barbara – 240 kg. Znaleziono także stary dzwon Konstanty, który służy dziś jako sygnaturka.
W 1996 r. poświęcono nowy ołtarz, wykonany na wzór dawnego barokowego ołtarza. W prezbiterium i kaplicach bocznych namalowane zostały freski, ściany wykonano w renesansowej technice – sgraffito.
Źródło: peuk.fiiz.pl