Opis
Pierwotna drewniana świątynia, będąca jednym z najstarszych obiektów sakralnych w regionie, miała drewnianą konstrukcję na podmurówce. Wewnątrz znajdowały się cenne rzeźby i polichromie.
Kościół pw. św. Marcina jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która położona jest na terenie dekanat Bielsko-Biała IV (zachodni) należącego do diecezji bielsko-żywieckiej.
Kościół, który służy parafianom obecnie, to świątynia wybudowana pod koniec XX w. po ogromnej stracie, jaką był pożar zabytkowego kościoła z XVI w. Ten utracony bezpowrotnie zabytek, zbudowany z drewna, miał konstrukcję zrębową z dostawioną kwadratową wieżą słupową o kamiennej podmurówce. W wieży z izbicą o iglicowym szczycie, znajdowały się dzwony. Korpus kościoła był trójczłonowy – z trójbocznym prezbiterium, prostokątną nawą i podwieżową kruchtą. Od strony północnej dobudowana została w 1849 r. murowana piętrowa zakrystia, z której przekłuto ścianę świątyni dla uzyskania empory nad prezbiterium. Do wnętrza świątyni prowadziły trzy wejścia. Między kruchtą a nawą znajdowały się gotyckie odrzwia w kształcie oślego grzbietu. Do nawy wchodziło się pod dwukondygnacyjnym chórem muzycznym wspartym na czterech okrągłych drewnianych słupach. Po jego minięciu ukazywał się cały urok wnętrza. Wspaniały ołtarz główny z 1765 r., odnowiony w 1869 r., miał w swym zwieńczeniu retabulum z wyobrażeniem Boga Ojca i Ducha św. z aniołami. W ołtarzu tym, flankowanym z obu stron rzeźbami świętych: Wojciecha i Ignacego – środkowa część dawnego tryptyku z końca XV w. Malowidło przedstawiało tzw. Santa Conversazione z Matką Boską, św. Marcinem i Michałem Archaniołem. Powszechną uwagę zwracały XVIII-wieczne: rokokowa ambona z emblematami papiestwa, a pod nią rokokowa chrzcielnica z rzeźbami murzynów. Trzy boczne ołtarze pochodziły z okresu 1715–1777 r. Kościół wypełniały zabytkowe stalle i obrazy, a także cenne naczynia liturgiczne oraz cenna polichromia, malowana czterokrotnie w różnych okresach, począwszy od początku XVI w., a skończywszy na 1932 r.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Historia
Międzyrzecze jest starą osadą, powstałą w XIII w. To właśnie tutaj na świat przyszli m.in. starosta bielski Piotr Farkacz w 1407 r. oraz sędzia ziemski Mikołaj Jenec w 1409 r. Parafia pw. św. Marcina jest po raz pierwszy wzmiankowana w 1447 r., prawdopodobnie jednak istniała już w XIII w. Pierwszym wzmiankowanym proboszczem był ks. Jan Główka (1496 r.)
Przepiękny drewniany kościół, który jeszcze dwadzieścia lat temu służył parafianom, zbudowano w 1522 r. Międzyrzecka świątynia była bez wątpienia budowlą, jak na owe czasy okazałą. Przez prawie 100 lat, w latach 1565–1654 kościół ten, jak wiele innych świątyń rzymskokatolickich w tym okresie, znajdował się w posiadaniu protestantów. Po oddaniu go katolikom, przeprowadzony został remont świątyni, datowany na 1669 r. Zabytkowy kościół, wraz z całym swoim cennym wyposażeniem, spłonął doszczętnie w 1993 r. Uratować udało się jedynie kamienną kropielnicę z 1780 r. i szczątki spalonej rzeźby murzyna z chrzcielnicy, które dzisiaj zobaczyć można w Muzeum w Bielsku-Białej. Ponieważ katolicy zostali pozbawiani swojej świątyni, z inicjatywy ówczesnego proboszcza tutejszej parafii ewangelickiej użyczono im kościół protestancki. W nim to przez siedem lat odbywały się nabożeństwa i wszystkie uroczystości, takie jak chrzty, komunie, bierzmowania, śluby czy pogrzeby. W tym czasie przystąpiono do budowy nowego kościoła, który wielkim wysiłkiem parafianom udało się wystawić w latach 1996– 2000.
Źródło: peuk.fiiz.pl