Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Miasteczku Śląskim
650/66 z 02/05/1966
Opis
Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która położona jest na terenie dekanatu Żyglin należącego do diecezji gliwickiej.
W neogotyckiej świątyni na szczególną uwagę zasługuje przeniesiony do niej ze starego drewnianego kościółka obraz Matki Boskiej Bolesnej namalowany prawdopodobnie w 1669 r. Na uwagę zasługują również 17-głosowe organy z początku XX w. Całe wyposażenie świątyni pochodzi z okresu budowy kościoła oraz z XVII w. (wyposażenie barokowe przeniesione zostało do kościoła z kościółka drewnianego).
Murowana świątynia zaliczana jest do zabytkowych obiektów województwa śląskiego, ale z pewnością większą wartość historyczną ma stary kościół pod tym samym wezwaniem, znajdujący się na Szlaku Architektury Drewnianej i uważany za jeden z najpiękniejszych przykładów drewnianych obiektów sakralnych w regionie. Datowany na 1666 r., zachował się do dnia dzisiejszego w doskonałej formie. Zachwycające jest zwłaszcza jego XVII-wieczne barokowe wyposażenie, tym m.in. zacheuszki, czyli namalowane na ścianach znaki równoramiennego krzyża wpisanego w koła, będące pamiątkami po konsekracji z 1670 r. Na drewnianych belkach we wnętrzu są „autografy” szefów zespołu budowniczych, Marcina Gebcka i Jana Dziejkowica oraz data – 1666. Ponadto we wnętrzu znajduje się osobliwy, także ryty w drewnie napis w języku polskim o zarazie, która nawiedziła osadę na przełomie 1707 i 1708 r. Polsko-łacińska inskrypcja widoczna jest także na belce tęczowej. Zawiera przekaz sprzed ponad 300 lat informujący o okolicznościach i osobach zaangażowanych w budowę świątyni. Geometryczne i roślinne motywy bogato polichromowanego sufitu łudząco przypominają wiejskie kościoły Podkarpacia.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Historia
U podstaw wzniesienia świątyni leżało wydzielanie się nowych wspólnot z Żylińskiej parafii-matki, które rozpoczęło się pod koniec XIX w. Miasteczko Śląskie zaczęło więc dążyć do usamodzielnienia się, musiało więc posiadać kościół parafialny. Rozważano wówczas rozbudowę istniejącego od 1666 r. drewnianego kościółka pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, jednak w 1900 r. Królewska Rejencja postanowiła, by obok starego kościoła stanął nowy – murowany.
Projekt nowej świątyni przygotował powiatowy inspektor budowlany Hudemann. W 1905 r. poświęcono kamień węgielny, a w 1908 r. miała miejsce uroczysta konsekracja celebrowana przez proboszcza Żylińskiego ks. Kaspra Orlińskiego.
Parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny została erygowana 1 lutego 1914 r. W 1935 r. kościół zelektryfikowano. W 1936 r. uzyskano przywilej dla głównego ołtarza jako Ołtarza Bractwa M.B. Siedmiobolesnej, a w rok później wprowadzono relikwie bł. Bronisławy. W 1941 r. na cele wojenne zabrano dwa największe dzwony. W 1948 r. przyznano parafii jeden dzwon (obcy). 18 września 1966 r. ponownej konsekracji kościoła dokonał ks. biskup Herbert Bednorz. W 1973 r. odbyła się konsekracja nowego ołtarza, a w 1977 r. nowych dzwonów kościelnych. 11 września 1994 r. ks. biskup Gerard Kusz poświęcił Sanktuarium i Dróżki Matki Boskiej Bolesnej wybudowane jako wotum wdzięczności za wielowiekowe przebywanie w parafii Matki Bożej Siedmiobolesnej i za dar ks. Teodora Christopha. W 1996 r. wykonano zewnętrzne oświetlenie obiektów sakralnych, a w 1998 r. sprowadzono relikwie św. Franciszka i oddano do użytku Dom Parafialny.
Źródło: peuk.fiiz.pl