Zamek Lubliniec
400/60 z 12.03.1960 oraz 86/78 z 1.03.1978
Opis
Według tradycji założycielem miasta Lublińca był książę opolski Władysław, który miał być również fundatorem tutejszego zamku. Jako datę tych wydarzeń podaje się 1270 r.
Prawdą jest jednak, iż pisemne wzmianki o zamku powstały ponad 100 lat później i pochodzą z 1379 r. Należał on wówczas do księcia Władysława Opolczyka.
Zamek został gruntowanie przebudowany na siedzibę rodową Kochcickich w 1587 natomiast budowla została odnowiona w stylu barokowym po pożarze miasta w 1650 r.
Po raz ostatni przebudowano Zamek w XVIII wieku uzyskując obecny klasycystyczny wygląd elewacji. Kolejne lata nie były przychylne dla zamku. W 1893 r. zaadaptowano go na szpital dla umysłowo chorych. Placówka funkcjonowała do 1975 r. Od tego czasu opustoszały popadał w ruinę.
Za sprawą Fundacji Zamek Lubliniecki oraz obecnego właściciela. Zamek w 2010 roku został po 5 latach odbudowany i ponownie zachwyca jak za czasów swojej świetności.
W 2005 roku, gdy zaczynała się odbudowa w Zamku poza murami, zabytkowymi sklepieniami na parterze i kilkunastoma zabytkowymi stopnicami starej klatki schodowej nie zostało nic. Wszystkie elementy zostały odbudowane ogromnym nakładem sił i środków za sprawą wielkiej determinacji i wytrwałości obecnych gospodarzy.
W 2012 roku w pradawnych piwnicach zamkowych otwarte zostało butikowe SPA które według wielu uchodzi za jedno z najładniejszych w Europie.
Źródło: zameklubliniec.pl
Historia
Pierwsza wzmianka o lublinieckim zamku pochodzi z roku 1397, kiedy zamek należał do księcia Władysława Opolczyka. Książęta opolsko-raciborscy władali lublinieckimi ziemiami przez kilka wieków. Po śmierci księcia Jana Dobrego Lubliniec znalazł się w rękach Habsburgów władających Czechami. Lubliniecki zamek wraz miastem i okolicą oddany został w arendę. Kilkakrotnie zmieniał wówczas dzierżawców, aż w końcu, w 1587 roku, nabyty został przez Jana Kochcickiego (dzierżawił zamek od 1576 roku). Zamek został wówczas gruntownie przebudowany na jedną z siedzib rodowych Kochcickich. W 1638 roku na zamku przebywał krótko król Władysław IV Waza. W 1645 roku Habsburgowie skonfiskowali Kochcickim ich dobra za wspieranie protestantyzmu. Wówczas zamek nabył Andrzej Cellary i do 1722 roku był siedzibą rodu Cellarych. W 1650 roku w wielkim pożarze, który strawił niemal całe miasto, spłonęła także część tego gmachu. Podczas odbudowy nadano mu charakter barokowej rezydencji. W 1655 roku schronienie znalazł tu obraz jasnogórski, wywieziony z częstochowskiego klasztoru w obawie przed szwedzką rekwizycją. W 1727 roku zamek nabył Piotr de Garnier i do 1763 zamek stanowił własność rodu de Garnier. Następnie jeszcze kilkakrotnie zmieniał właścicieli (Anna Gaschin, Karol Ludwig Niemiecki, Zofia Karolina Dyhrn, Fryderyk Wilhelm Schlabrndorf, Dionizy Jeanneret). W czasach konfederacji barskiej (w latach 1768-72) w rezydencji przebywało wielu uczestników tego zrywu, m.in. Franciszka Krasińska, żona królewicza saskiego, syna Augusta III, Antoni Lubomirski, bp Adam Krasiński. W latach 1770-1771 bywał tu kilkakrotnie Kazimierz Pułaski, odwiedzając rezydującą tu Franciszkę Krasińską. W latach 1784-1814 właścicielem Lublińca był Franciszek Grotowski, który rezydował na zamku. W swoim testamencie przeznaczył on budynek na siedzibę zakładu wychowawczego dla sierot. W XVIII wieku po raz ostatni przebudowano zamek uzyskując obecny klasycystyczny wygląd elewacji. W 1826 roku zmarła wdowa po Franciszku Grotowskim, Maria Blacha. Władze pruskie przejęły zamek i zrezygnowały z umiejscowienia w nim zakładu wychowawczego dla sierot, budując dla niego nową siedzibę. W 1832 roku dobra lublinieckie wraz z zamkiem odkupił od władz pruskich Andrzej Renard. Mieszkał on w Strzelach Wielkich (Opolskich) i udostępnił zamek władzom na cele publiczne. W latach 1848-1892 na zamku znajdowała się siedziba Królewskiego Powiatowego Sądu dla powiatu lublinieckiego. W latach 1854-1874 na zamku znajdowała się siedziba starostwa powiatu lublinieckiego. W latach 1859-1862 część dóbr lublinieckich wraz z zamkiem od Andrzeja Renarda odkupił Fryderyk Kielmann. W 1892 roku zamek od Reinholda Kielmanna, syna Fryderyka, wykupiła rejencja opolska, ówczesna niemiecka jednostka administracyjna. Rok później władze niemieckie otworzyły w Lublińcu szpital dla umysłowo chorych i kalekich. Budynek zamku wszedł w skład szpitala i został częściowo przebudowany. W 1922 roku Lubliniec został uroczyście przejęty przez władze polskie. Zamek pozostał częścią szpitala psychiatrycznego. W 1939 roku na zamku został umiejscowiono oddział obserwacyjny szpitala psychiatrycznego. W 1945 roku szpital psychiatryczny wznowił prace. W 1960 roku Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach podjęło decyzję o wpisaniu zamku do rejestru zabytków. W 1979 roku budynek został wyłączony z eksploatacji przez szpital psychiatryczny z powodu złego stanu technicznego.
W 1999 roku powstała Fundacja "Zamek Lubliniecki". W jej skład weszło miasto Lubliniec oraz 83 inne podmioty o różnym statusie prawnym. Celem fundacji stała się pomoc przy odrestaurowaniu zamku. W 2002 roku nieruchomość "Zamek Lubliniecki" została przejęta na własność przez miasto Lubliniec od Śląskiego Urzędu Marszałkowskiego w Katowicach. W 2005 roku poza murami, zabytkowymi sklepieniami na parterze i kilkunastoma zabytkowymi stopnicami starej klatki schodowej nie zostało nic. W 2010 roku po pięciu latach restauracji został otwarty "Hotel Zamek Lubliniec". Budynek został odrestaurowany przez spółkę Zamek Lubliniec. W jej zarządzie figurowała rodzina Stierów, na czele z prezesem, niemieckim przedsiębiorcą Manfredem Stierem. W podziękowaniu za restaurację zamku został on honorowym obywatelem Lublińca. Obecnie prezesem zarządu spółki jest córka przedsiębiorcy Daniela Stier, która prowadzi hotel razem z mężem. W styczniu 2012 roku w Hotelu Zamek Lubliniec gościł prezydent RP Bronisław Komorowski. W tym samym roku w pradawnych piwnicach zamkowych otwarte zostało butikowe SPA.
Źródło: wikipedia.pl