Atrakcje turystyczne Śląska

30 sierpnia 1908 r. zmarła hrabianka Wanda von Gaschin, która była patronką drewnianego kościoła. Nowym patronem został Edgar Henckel von Donnersmarck, który stwierdził, że drewniany kościół grozi zawaleniem i powstał pomysł wybudowania nowej świątyni. Pierwszy rysunek budowlany powstał 20 kwietnia 1909 r. i wyszedł spod ręki mistrza budowlanego Jana Affa z Raciborza. Prace budowlane przebiegały sprawnie, gdyż dopisywała pogoda. 25 lipca 1909 r. odbyło się uroczyste wmurowanie kamienia węgielnego. W kronice parafialnej tak zostało opisane to wydarzenie:

3 października tego roku dokonano uroczystego wciągnięcia krzyża na wieżę. Natomiast w listopadzie budynek został w całości pokryty dachem. 13 lutego 1910 r. dokonano uroczystego poświęcenia dzwonów. Największy dzwon na cześć zmarłej patronki został nazwany Wanda, średni na cześć budowniczego kościoła, ks. Kandlera – Johannes von Nepomuck, a najmniejszy na cześć hrabianki Sary będącej dobrodziejką parafii – Sara. Natomiast sygnaturka pochodziła ze starego kościoła i została umieszczona w małej wieżyczce. 4 września 1910 r. odbyło się uroczyste poświęcenie kościoła. W kronice parafialnej tak zostało opisane to wydarzenie:

W latach 1913-1914 za sprawą hrabiego Edgara Henckel von Donnersmarck wybudowano nowy kościół na miejsce starego przypałacowego. W czasie I wojny światowej ks. Kandler został zmuszony do oddania na cele wojenne dwa największe kościelne dzwony. 23 października 1922 r. nowy przypałacowy kościółek został poświęcony przez opata z St. Ettal. 30 marca 1924 r. ks. Kandler dokonał poświęcenia dwóch nowych dzwonów, odlanych w odlewni dzwonów "Schilling". Nowe dzwony zostały odlane ze stali, a nie z brązu, aby nie można było ich znów oddać na cele wojenne. W okresie od lipca 1926 r. do maja 1927 r. przeprowadzone zostało pierwsze malowanie kościoła, które nadzorował artysta malarz Klink z Babic. 1 kwietnia 1928 r. nowym patronem kościoła został W 1929 r. plebania oraz kościół zostały objęte elektryfikacją, która została w całości sfinansowana przez hrabiego Hansa Henckel von Donnersmarck. Od 1 grudnia 1938 r. staraniem ks. Gutsfelda kościół zyskał instalację grzewczą.

W listopadzie 1941 r. w wyniku burzy runął z wieży krzyż, który uszkodził dach świątyni. Powstała w wieży dziura została prowizorycznie załatano ocynkowaną blachą. 28 marca 1945 r. nastąpiła intensywna wymiana ognia pomiędzy wojskami niemieckimi i radzieckimi w wyniku której uszkodzona została fasada kościoła i dach wieży. Ponadto średni dzwon został trafiony pociskiem armatnim, a dachy kościoła i plebanii zostały uszkodzone. Zniszczone zostały także okna od strony wschodniej, a wojska radzieckie ograbiły organy z piszczałek, a także zagarnęły paramenta kościelne, w tym ornaty, bieliznę i sztandary. W wyniku działań wojennych zniszczeniu uległ stojący przed kościołem krzyż misyjny.

W lutym 1947 r. okoliczna młodzież nabyła modrzew celem wykonania nowego krzyża misyjnego. Obróbka nabytego drewna została dokonana przez pracowników tartaku w Krowiarkach, a prace ciesielskie P. Fiegler. Krzyż został udekorowany wieńcem świerkowym przez młodzież żeńską. Krzyż został uroczyście poświęcony przez ks. Gutsfelda i osadzony na miejscu zniszczonego. W Wielki Piątek tego samego roku pięcioma wozami zostało sprowadzone drzewo z lasu w celu odbudowy zniszczonej wieży. Środki na zakup drzewa pozyskano ze sprzedaży mieszkańcom Modzurowa wapna, które zostało wcześniej zakupione za sprawą przeoryszy Markiny. Na przełomie zimy i wiosny 1947 r. odlano ze śmigła radzieckiego samolotu, który został zestrzelony na Kopaninie krzyż aluminiowy na wieżę. Krzyż mierzył 2,8 m wysokości i 1,6 m szerokości, a wykonali go kowale w kuźni A. Czekalla "U Domsa". Trzy zewnętrzne ramiona krzyża zakończono motywem w kształcie tulipana. Z blachy aluminiowej powstał również wiatrowskaz w postaci anioła z puzonem. 3 maja 1947 r. dokonano poświęcenia krzyża, który po mszy św. został osadzony na wieży. Rusztowanie, które zostało postawione w celu zamontowania krzyża posłużyło także do remontu wieży. W lutym 1948 r. zakupiono wagon cementu, aby odbudować zniszczone schody prowadzące do kościoła oraz mur oporowy od południa. Staraniem parafian odnowiono tabernakulum i wykonano prowizoryczne złocenia. W 1948 r. nowy proboszcz, ks. S. Dylong rozpoczął generalny remont organów.

Remont organów zakończono w 1951 r. W 1952 r. okna kościoła zostały wymienione na rodzaj kolorowych witraży. W 1957 r. założono pod tynkiem kościoła nową instalację elektryczną, a w 1958 r. dokonano malowania wnętrz świątyni. W 1959 r. dokonano poświęcenia i zawieszenia nowego dzwonu "Stanisław" na miejscu poprzedniego, zniszczonego podczas wojny.

W 1966 r. wykonano nowe ogrodzenie wzdłuż drogi przed kościołem, a także nowe ogrodzenie przed cmentarzem. W 1967 r. obok kościoła została wzniesiona tzw. "grota lurdzka". W 1968 r. wieża kościoła została pokryta blachą. W 1969 r. rozebrano stodołę parafialną, a teren został ogrodzony płotem.

W 1986 r. ze względu na zły stan techniczny krzyża misyjnego na jego miejsce wykonano nowy w tartaku i stolarni w Krowiarkach.

Źródło: wikipedia.pl