Stellung b1 - Punkt oporu "Hucisko-Jęderki" - 16. Zbiornik na wodę
Opis
Bardzo ciekawym elementem wyposażenia niektórych punktów oporu są terenowe, żelbetowe zbiorniki wodne. Budowa zbiorników wymuszona została brakiem wody na wzgórzach jurajskich. Tereny jurajskie charakteryzują się brakiem otwartych akwenów wodnych, tj. zbiorników, stawów i cieków, a wody gruntowe występują bardzo często na znacznych głębokościach, dochodzących do kilkudziesięciu metrów pod powierzchnią terenu (średnio na głębokości 50-70 m). Budowa studni w skalistym terenie jest bardzo kosztowna i czasochłonna, nie dając jednocześnie pewności, że natrafimy na żyłę wodną.
Źródło: Sykosz Waldemar, Śląski Rocznik Forteczny, tom V, Pro Fortalicium, Bytom 2014
Historia
Pośpiesznie budowane w 1944 roku fortyfikacje, w skład których wchodziły polowe, liniowe pozycje obrony stałej, miały za zadanie powstrzymywać kolejne uderzenia Armii Czerwonej. Nazwano je „łamaczami fal”. W ich skład wchodziła również pozycja fortyfikacji polowych oznaczonych jako „b-1 Stellung”. Charakteryzowała się ona zastosowaniem standardowych, typowych, betonowych, polowych obiektów fortyfikacyjnych. Zastosowano praktycznie pięć różnych typów obiektów, w tym trzy lekkie („Kochbunkier”, R-58c i R-67) oraz dwa ciężkie (R-668 i R-701).
Punkt oporu "Hucisko-Jęderki" został zlokalizowany na terenie dwóch niewielkich wiosek Hucisko i Jęderki. Składa się z dwóch części. Pozycja zasadnicza jest położona w miejscowościach Hucisko i Jęderki, a pozycja przesłaniania położona jest na stoku góry Zborów, nad przysiółkiem Kajetanówka, opisana dalej jako osobny punkt oporu „Kajetanówka”. Na pozycji zasadniczej znajduje się dwanaście obiektów, w tym jeden R-67, dwa R-58c i dziewięć „Kochbunkrów”. W skład pozycji przesłaniania, położonej nad przysiółkiem Kajetanówka, wchodzą cztery obiekty: trzy R-58c i jeden „Kochbunkier". Pomiędzy pozycją zasadniczą a pozycją przesłaniania znajdują się cztery „Kochbunkry".
Zadaniem taktycznym tego punktu oporu była obrona doliny położonej pomiędzy dwoma dużymi wzgórzami. Od północy to są Skały Mirowskie z dużym pasmem ostańców wapiennych oraz dwoma zamkami (w Mirowie i w Bobolicach), a od strony południowej są to Skały Rzędkowickie i Skały Kroczyckie. Wzgórza praktycznie uniemożliwiały poruszanie się oddziałom nieprzyjaciela. W rejonie ogromnego ośrodka wypoczynkowego „Orle Gniazdo” zachowały się okopy i transzeje oraz „Kochbunkry". Odtworzono tam bierny, drewniany schron załogi oraz ustawiono tablice kierunkowe i informacyjne.
Źródło: Sykosz Waldemar, Śląski Rocznik Forteczny, tom V, Pro Fortalicium, Bytom 2014
Uwagi
Obiekt pierwotnie znajdował się w nieco innym miejscu w pobliżu, został przeniesiony przez własciciela terenu.
Literatura
- Sykosz Waldemar, Śląski Rocznik Forteczny, tom V, Pro Fortalicium, Bytom 2014
