Opis
Budynek o drewnianej konstrukcji muru pruskiego. To pawilon zdrojowy „Wrzos” z 1874 roku.
Historia
Początek rozwoju goczałkowickiego uzdrowiska przypada na II poł. XIX w. W 1856 r. Rząd Pruski, podczas poszukiwań soli, odkrył bowiem tutaj bogate złoża solanki o dużych wartościach leczniczych. Pierwsze obiekty uzdrowiskowe zostały wzniesione w latach 1860–1862 z inicjatywy pszczyńskiego lekarza, chirurga i położnika – A. Baebla, budowniczego W. Czecha oraz dwóch kupców H. Schillera i J. Lustiga. Powstały wówczas: łazienki, dom zdrojowy, pijalnia wód i pensjonat. W pijalni, całej z drewna, ozdobionej perłowymi inkrustracjami, mieścił się marmurowy basen osadzony na kamiennych postumentach. Z niego efektownymi przewodami przepływała solanka, którą dowolnie czerpać mogli kuracjusze. Pijalnia połączona była z domem zdrojowym krytym deptakiem o długości 88 m. Pierwszy sezon kuracyjny zaczął się w maju 1862 r. Do Goczałkowic przyjechało wówczas 262 kuracjuszy, którzy pragnęli leczyć tutaj swoje dolegliwości reumatyczne.
Szybki rozwój uzdrowiska związany był przede wszystkim z wybudowaniem nowej linii kolejowej, przebiegającej przez Goczałkowice, biegnącej na trasie: Wrocław - Vossowska - Tarnowskie Góry - Bytom - Szopienice - Murcki - Pszczyna - Dziedzice, która znacznie poprawiła jego dostępność komunikacyjną.
Dobrą passę w rozwoju uzdrowiska przerwał jednak wybuch I wojny światowej. W czasie jej trwania budynki zdrojowe wykorzystywane były przez wojsko, a po III powstaniu śląskim urządzono w nich obóz dla uchodźców z Opolszczyzny i Czech. Działania wojenne spowodowały więc znaczne uszkodzenia kompleksu zdrojowego. Po przyłączeniu tej części Śląska do Polski należące wówczas do J. Skarbka uzdrowisko reaktywowano, jego znaczenie było jednak znacznie mniejsze niż przed wojną. Sytuacja uległa poprawie, gdy nowi właściciele wyremontowali i zmodernizowali zniszczone budynki, podnosząc jednocześnie standard świadczonych tutaj usług. Z roku na rok liczba przyjeżdżających kuracjuszy ponownie zaczęła wzrastać. W 1932 r. zmianie uległa nazwa wsi na Goczałkowice-Zdrój.
Po raz kolejny dobrą passę w rozwoju uzdrowiska przerwała II wojna światowa, podczas której jego obiekty zostały zamienione na szpital wojskowy. Tym razem powojenne zniszczenia były tak wielkie, że istniało zagrożenie likwidacji zdroju, która ostatecznie nastąpiła w 1953 r. Kompleks udało się jednak ocalić dzięki decyzji Wydziału Zdrowia Wojewódzkiej Rady Narodowej, powołującej w Goczałkowicach Wojewódzki Szpital Przeciwreumatyczny, przekształcony później w Wojewódzki Ośrodek Reumatologiczno-Rehabilitacyjny. W kolejnych latach wyremontowano poszczególne obiekty kompleksu zdrojowego, wybudowano ponadto sanatorium dziecięce „Stokrotka” (burząc niestety w 1968 r. zabytkowy budynek prewentorium zwany „Bethesda”), a w 1980 r. oddano do użytku nowy zakład przyrodoleczniczy, uważany wówczas za jeden z najpiękniejszych w Polsce.
Źródło: peuk.fiiz.pl
