Opis
Kościół pw. św. Małgorzaty jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która jest położona na terenie dekanatu skoczowskiego należącego do diecezji bielsko-żywieckiej.
XIX-wieczny kościół powstał w miejscu, w którym już od XIII–XIV w. stała drewniana świątynią, która dotrwała do XIX w. Świątynia jest murowana, otynkowana, jednonawowa, z czworoboczną wieżą na sygnaturkę. Wystrój wnętrza jest stosunkowo prosty. Centralne miejsce w świątyni zajmuje XIX-wieczny ołtarz główny, którego głównym elementem jest malowidło z wizerunkiem patronki świątyni – św. Małgorzaty.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Historia
Parafia w Dębowcu istniała już przed 1335 r., co czynią ją jedną z najstarszych na terenie Śląska Cieszyńskiego. Wcześniej wymieniane są jedynie wspólnoty w Simoradzu (św. Jakuba) i Cieszynie (św. Marii Magdaleny). W tym samym czasie, co w Dębowcu, parafie założono również w Lesznej Górnej, Kończycach Wielkich, Lipowcu i Zebrzydowicach.
Od początków swojego istnienia dębowiecka parafia należała do biskupa wrocławskiego, potem przez prawie 70 lat (1925–1992) do diecezji katowickiej, a od 25 marca 1992 r. do nowo utworzonej diecezji bielsko-żywieckiej.
Pierwszy kościół parafialny, którego opis znajduje się w opisie wizytacyjnym z 1679 r., był obiektem drewnianym z wieżą. Świątynia nie miała konfesjonału ani chorągwi, podłoga wyłożona była deskami. Nie obchodzono odpustów, nie odbywano też procesji w Wielkim Tygodniu ani też nie stawiano Bożego Grobu. Przy kościele znajdował się już wówczas cmentarz odgrodzony płotem. Kolejny zapis, z 1688 r. przyniósł niewiele nowych szczegółów. Stwierdza on jedynie, że w parafii mieszkają głównie ewangelicy, którzy słuchają kazań ukradkiem w lasach. Nabożeństwa odbywały się na przemian w Dębowcu i Simoradzu, kazania wygłaszano w języku polskim. Kościelna dzwonnica uległa zniszczeniu w II poł. XVII w. i w 1703 r. zastąpiono ją nową.
Ks. Józef Londzin w swej książce „Kościoły drewniane na Śląsku Cieszyńskim” wspomina nazwiska niektórych proboszczów w Dębowcu. Byli to: Czembor Iskrzycki (1545), Marcin Kordian (1662), Jan Wyzgalius (1679), Tymoteusz Peuner (1688), Wacław Madej (przełom XVII i XVIII w.). Od 1721 r. obowiązki proboszcza pełnił ks. Jan Wendel, a od 1730 r. ks. Jan Danielczyk. W 1751 r. probostwo objął ks. Karol Sednicki, a jego następcą od 1759 r. został ks. Andrzej Kubic. W 1779 r. proboszczem mianowano ks. Macieja Musiała. Od 1806 r. funkcję tę pełnił były wikary i katecheta Szkoły Głównej w Cieszynie ks. Franiszek Gorgosz (pochodzący ze Skoczowa). Od 1816 r. probostwem kierował ks. Dominik Raubal, a od 1848 r. ks. Jan Kolarz, za czasów którego zbudowano nowy kościół.
Starania o wzniesienie nowej świątyni rozpoczęły się w II poł. XVIII w. Drewniany kościół znajdował się już wówczas bowiem w złym stanie technicznym, a dodatkowo – z uwagi na wzrastającą ilość wiernych – nie był już w stanie ich wszystkich pomieścić. Prośba poparta przez Wikariat Generalny w Cieszynie zyskała uznanie księcia sasko-cieszyńskiego Alberta, który od 1739 r. był właścicielem Dębowca. Mimo wszystko do budowy cały czas nie przystępowano, głównie z uwagi na fundusze, które trzeba było wcześniej zgromadzić. Ostatecznie stara świątynia została doprowadzono do takiego stanu, iż w 1851 r. przybyły do Dębowca inżynier powiatowego urzędu budowlanego z Cieszyna nakazał jej natychmiastowe zamknięcie. Mieszkańcy zostali tym samym zmuszeni do korzystania z kościoła pw. św. Jakuba w pobliskim Simoradzu. Ponieważ jednak było to bardzo uciążliwe, kościół uzyskał specjalne wzmocnienia i pozwolono na ponowne sprawowanie w nim liturgii, do czasu wybudowania nowego. Prace rozpoczęto w 1854 r., a ukończono w ciągu 2 lat. Konsekracji świątyni dokonał 18 października 1857 r. biskup tarnowski ks. Józef Pukalski.
Źródło: peuk.fiiz.pl