Kościół pw. Najświętszego Imienia Maryi w Częstochowie
A/221/07 z 17/12/2007
Opis
Kościół pw. Najświętszego Imienia Maryi jest świątynią rektoracką należącą do dekanatu św. Zygmunta leżącego na terenie archidiecezji częstochowskiej.
Świątynia reprezentuje styl neogotycki. Jest jednonawowa, bez wydzielonego prezbiterium. Jej wnętrze pokrywa strop kasetonowy z rozetami. Na ścianach znajdują się piękne secesyjne malowidła o motywach kwiatowych. Wewnątrz na szczególną uwagę zasługują obrazy znanych malarzy. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny pędzla Rafała Hodziewicza oraz prace Januarego Suchodolskiego i Piotra Le Brin'a. Na drewnianym chórze znajdują się organy z ok. 1935 r., pod chórem natomiast umieszczone są kropielnice o cechach barokowych.
Kościół wraz z zabudowaniami szkolnymi został wzniesiony w latach 1859–1862 staraniem sióstr mariawitek. Jego poświęcenia dokonał w 1862 r. biskup kujawsko-kaliski ks. Michał Jan Marszewski. Od kwietnia 1901 r. do 1 listopada 1905 r. z nakazu władz carskich świątynia była zamknięta. Po otwarciu kościół służył dalej młodzieży szkolnej i inteligencji. W latach 1943–1947 pełnił funkcję kościoła parafialnego parafii pw. św. Jakuba.
Po II wojnie światowej, aż do 1984 r. był kościołem akademickim, a w latach 1957–1988 równocześnie kościołem parafialnym parafii pw. św. Stanisława Kostki. W 1988 r. ks. biskup Stanisław Nowak przywrócił kościołowi funkcje kościoła rektorackiego.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Historia
Związane z kościołem pw. Najświętszego Imienia Maryi Panny Zgromadzenie Sióstr Życia Maryi (mariawitek) zostało założone w 1737 r. na Litwie przez proboszcza kościoła pw. św. Stefana w Wilnie, Józefa Stefana Turczynowicza. Kongregację pod nazwą Zgromadzenie Sióstr Mariae Vitae zatwierdzili na prawie diecezjalnym w 1737 r. biskupi wileński, łucki, żmudzki i inflancki. 15 kwietnia 1752 r. uzyskała ona zatwierdzenie papieża Benedykta XIV.
Głównym celem istnienia zgromadzenia mariawitek była praca wychowawcza, kształcenie ubogich dziewcząt, opieka nad chorymi oraz sierotami. Mariawitki zajmowały się ponadto, zgodnie z zaleceniem fundatora, misją wśród litewskich Żydów oraz opieką nad konwertytami z judaizmu. Powodowało to, że często były w konflikcie z gminami żydowskimi. Skargi do kurii spowodowały rozwiązanie zgromadzenia. Po kasacie zakonu przez konsystorz wileński w II poł. XVIII w., na wniosek przybyłych osobiście z apelacją do Rzymu sióstr jego regułę ponownie potwierdził w 1774 r. papież Klemens XIV.
Po powtórnym zatwierdzeniu zgromadzenie działało głównie na Białej Rusi, gdzie założyło kilkanaście domów zakonnych.
Zgromadzenie mariawitek istniało do poł. XIX w. W latach 1842–1850 zaczęło chylić się ku upadkowi. Wiele domów zostało zamkniętych. W 1864 r. podczas powstania styczniowego zostało w ramach represji wobec Polaków rozwiązane z nakazu władz carskich i zaprzestało działalności. Cały majątek zakonu przejął Skarb Państwa, a siostry mariawitki zostały zmuszone do wstąpienia do innych zgromadzeń zakonnych.
Siostry mariawitki pojawiły się w Częstochowie w 1786 r. i osiadły przy kościele pw. św. Jakuba. Zajmowały się one wychowaniem młodzieży oraz opieką nad chorymi. Ich przełożona Paulina Jelec w 1861 r. wybudowała nieco dalej w kierunku Jasnej Góry, kościół pw. Najświętszego Imienia Maryi i klasztor, w którym siostry zamieszkały w 1862 r. Opiekowały się jednak dalej kościołem św. Jakuba.
W latach 1859–1862 w Częstochowie istniała przy klasztorze mariawitek szkoła dla panien, której kontynuacją jest IV Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza.
Źródło: peuk.fiiz.pl
