Atrakcje turystyczne Śląska

Siostry Boromeuszki, a dokładnie Siostry Miłosierdzia św. Karola Boromeusza do Cieszyna przybyły w 1876 r. W zakupionym od rodziny Seemannów budynku założyły klasztor, obok którego powstała kaplica. Od początku pobytu w Cieszynie siostry zajęły się działalnością oświatowo-wychowawczą prowadząc: szkołę podstawową (niższego i wyższego stopnia), szkołę gospodarstwa domowego, przedszkole, internat i pensjonat. Po 1876 r. siostry wzniosły w ogrodzie klasztornym szereg budynków dla potrzeb swoich szkół.

Obecnie siostry prowadzą Zakład Opiekuńczo-Leczniczy, którego pensjonariusze mieszkają w budynkach pensjonatu i dawnej szkoły wydziałowej zbudowanych pod koniec XIX w. i usytuowanych we wschodniej części dziedzińca. Natomiast w budynku naprzeciw kaplicy mieści się bursa dla dziewcząt.

Fundamentem działalności Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza było dzieło charytatywne zainicjowane przez Józefa Chauvenel w Nancy we Francji. Zajmował się on praktyką adwokacką, był także członkiem parlamentu w Metz. Rysowała się przed nim wspaniała przyszłość oparta o sukces i karierę, ale wybrawszy inspiracje ewangeliczne, poświęcił swoje życie ludziom biednym i chorym. Społeczeństwo jego czasu dotknięte było trudnymi warunkami spowodowanymi skutkami szalejącej w Europie w latach 1618–1648 wojnie 30-letniej. W kraju panowała nędza i liczne choroby. Wówczas to Chauvenel  założył w Nancy bezpłatną przychodnię i aptekę, gdzie uboga ludność mogła korzystać z porady i otrzymywać lekarstwa. Sam angażował się w dzieło miłosierdzia pielęgnując chorych i ubogich. Przepojony pragnieniem budowania Królestwa Bożego, poświęcił dla ubogich nie tylko swój majątek, ale i życie. Pielęgnując chorych na dżumę w Toul, sam stał się ofiarą zarazy i zmarł w 1651 r. Przedwczesna śmierć Józefa nie stała się powodem przerwania dzieła – powierzył je w testamencie swojemu ojcu, Emanuelowi. Emanuel Chauvenel spełniając ostatnią wolę swojego jedynego syna przekazał cały jego majątek na cele charytatywne. Należy wspomnieć, że już za życia Józefa – pomocą w jego działalności charytatywnej były szlachetne kobiety (m.in. Barbe Thouvenin). Łącząc pragnienia wszystkich zaangażowanych w wyżej wspomnianą sprawę, mocą aktu notarialnego z 18/06/1652 r. powstał w Nancy Dom Miłosierdzia pw. św. Rodziny. Głównym zadaniem zawiązującej się wspólnoty – według aktu fundacyjnego było „odwiedzać ubogich, chorych i opuszczonych, pomagać im, pocieszać i zatroszczyć się o to, by otrzymali Święte Sakramenty Kościoła”. Dziesięć lat później Emanuel przekazał do dyspozycji sióstr drugą fundację zwaną Domem św. Karola Boromeusza.

W 1679 r. cztery siostry – s. Barbe Godefroy, s. Bastienne Poinsotte, s. Jaenne Godefroy i s. Catherine Plaisance złożyły śluby, zobowiązując się trwać w zgromadzeniu aż do śmierci i służyć ubogim, opuszczonym i chorym. Życie i działalność apostolska zgromadzenia rozwijały się stopniowo na terenie Francji, a następnie w innych krajach Europy. Zakres posługi sióstr obejmował pielęgnację chorych w domach i szpitalach, a nieco później nauczanie i wychowanie dzieci i młodzieży.

W 1859 r. Konstytucje Zgromadzenia, posiadające dotychczas zatwierdzenie biskupie, otrzymały aprobatę papieską od papieża Piusa IX. Ostateczną aprobatę Stolicy Apostolskiej zgromadzenie otrzymało w 1892 r. za pontyfikatu papieża Leona XIII.

Początek związania się Sióstr Boromeuszek z ziemią polską nastąpił w połowie XIX w.

Źródło: peuk.fiiz.pl