Atrakcje turystyczne Śląska

Niemiecki podziemny schron przeciwlotniczy typu LS-Deckungsgraben. Tego typu schrony Niemcy budowali jako zmodernizowaną wersję zwykłych rowów przeciwlotniczych, ściany i stropy schronu wzmacniano warstwą betonu lub elementami prefabrykowanymi, jak w przypadku tego obiektu. Zadaniem tego schronu była ochrona ludności cywilnej na wypadek nalotu lotniczego, jak również osłona przed odłamkami lub falą uderzeniową. Bezpośrednia trafienie w obiekt zazwyczaj oznaczało śmierć przebywających tam osób. Schron wykonano na zasadzie łamanego korytarza o długości około 70-80 m, z jednym wejściem głównym i drugim wyjściem ewakuacyjnym. Wewnątrz schronu znajdowały się odrębne sektory korytarza oddzielone od reszty drewnianymi drzwiami. W każdym z nich najprawdopodobniej znajdowały się drewniane ławki, a także prowizoryczne ubikacje umieszczone we wnękach. 

Wstyczniu 1945 roku, podczas walk o Miechowice, schron znalazł się na pierwszej linii ognia.

W dniu 10.10.1940 r. Hitler ogłosił „program natychmiastowy Führera" (niem. Führer Sofortprogramm), który zakładał budowę w niemieckich miastach „odpornych na bomby schronów”. Był to efekt pierwszych brytyjskich nalotów lotniczych na obszar Niemiec. Ich budową zajęła się Organizacja Todt (niem. Organisation Todt - OT). Po roku budując szereg podziemnych schronów wylano ogółem 3,4 mln m3 betonu.

W 1942 roku nadal trwała budowa kolejnych obiektów. W maju 1943 roku ilość wylanego betonu sięgnęła 5,1 mln ton. W praktyce obowiązek budowy obiektów spadł na władze samorządowe. Wznoszenie schronów szło w bardzo wolnym tempie, gdyż ogromne Ilości betonu pochłaniała budowa umocnień tzw. Wału Atlantyckiego. Do przyspieszenia tempa Ich budowy doszło w 1944 roku, gdy cały obszar Niemiec był bardzo mocno zagrożony alianckimi nalotami i z tego powodu wzrosło niezadowolenie niemieckiej ludności. Szacuje się, że w okresie II wojny światowej Niemcy wybudowali od 20 do 30 tysięcy różnego typu schronów przeciwlotniczych.

Źródło: tablica informacyjna przy obiekcie.