Punkt oporu "Godula" - 01. Schron bojowy nr 13
Opis
Schron bojowy ckm był obiektem wchodzącym w skład odcinka budowlanego "Godula" i nosił nr 13. Umieszczono go na skraju huty "Huberta" (nazwa przedwojenna zakładu). Budowę rozpoczęto w 1937r. a kopółę osadzono rok później. Obiekt miał posiadać na swym uzbrojeniu 3 ckm-y i 1 rkm. Poza konstrukcją wnętrza, podobną do wielu innych schronów bojowych z tego okresu, posiada interesujące rozwiązanie w postaci nietypowego wejścia. Prowadzi ono mianowicie poterną dług. 15 m zagłębioną pod powierzchnią ziemi i załamaną w kilku miejscach. W jej wnętrzu umieszczono również strzelnice rkm, broniącego wejścia. Takie rozwiązanie przyjęto ze względu na umiejscowienie wejścia do obiektu tuż przy nasypie kolei wąskotorowej. Tunel prowadził więc pod torowiskiem. Po wojnie, podczas adaptacji schronu na potrzeby OPL, dobudowano dalsze 35 metrów korytarza.
Do dzisiaj w jego wnętrzu poza małą ilością śmieci i w miarę białymi ścianami niezachowało się żadne wyposażenie. Zdemontowano je w większości po wojnie, kiedy to zaadoptowano jego wnętrze do celów obrony przeciwlotniczej. Reszty dzieła dokonali złomiarze. Schron bardzo mocno zarośnięty krzakami.
Historia walki o ten obiekt nie jest do końca wyjaśniona, ale jak mówią m.in. relacje niemieckie, obiekt ten miał zostać zdobyty 1 września 1939 r., rano, a załoga zamordowana w czasie walk z freikorpsem, który podjął próbę zdobycia zakładu na jego zapolu.
Źródło: fortyfikacja.pl
Historia
Prace na odcinku "Łagiewniki" rozpoczęto w 1936 roku i praktycznie nie udało się ich skończyć do wybuchu wojny. W pierwszym roku wybudowano prawie wszystkie ciężkie schrony. W 1937 powstał ostatni obiekt i trwały prace wyposażeniowe w pozostałych schronach. W ramach prac zagęszczających obronę na Obszarze Warownym "Śląsk", w 1938 roku w Łagiewnikach przy obecnej ul. Krzyżowej powstał najprawdopodobniej schron pozorno-bojowy. Jedynym śladem jego istnienia (jak do tej pory) jest niemiecka mapa szpiegowska z czerwca 1939 roku, na której jest oznaczony numerem 44b. W sierpniu 1939 roku powstaje ostatnia budowla - polowy schron piechoty. Jednak nie zdążono go dokończyć, o czym świadczą zachowane do dziś fragmenty szalunku.
Punkt oporu "Łagiewniki" miał być jednym z najsilniejszych odcinków obrony na Śląsku. Został bowiem umieszczony na najkrótszym trakcie łączącym Bytom z Katowicami (ok. 2h marszu), tym samym na najbardziej prawdopodomnym kierunku niemieckiego ataku. Ponadto schrony łagiewnickie miały strzec magistrali kolejowej Bytom- horzów i wybudowanej po podziale Śląska, omijającej Bytom, linii Tarnowskie Góry-Chorzów. Dlatego znajdowały się na nim aż 3 tradytory dla artylerii polowej (centralny już nie istnieje). Ponadto obronę zorganizowano bardzo głęboko, dzieląc ją jakby na trzy linie. Do pierwszej można zaliczyć obiekty 1, 10, 11, 12, 13, 15; drugą stanowiłyby: 2, 3, 4, 9 i 14, a trzecią, zabezpieczającą 5, 6, 7. Na trzeciej linii znajdowały się również koszary, magazyn amunicji oraz komora kabli telefonicznych.
Dziś trudno uchwycić sens takiego umiejscowienia obiektów. Trzeba jednak pamiętać, że przed wojną zarówno kolej, jak i obecna ulica Chorzowska w Bytomiu nie biegła po nasypach i nie było wiaduktów. W efekcie schrony miały strzelnice mniej więcej na poziomie torowiska, a schron nr 4 miał od czoła głęboką dolinę.
Źródło: fortyfikacja.pl