Drewniana kaplica różańcowa pw. Matki Boskiej Bolesnej w Bukowie
563 z 30.11.1957; 735/66 z 05.08.1966
Opis
Buków leży w gminie Lubomia w powiecie wodzisławskim. Miejscowość położona jest nad brzegami Odry, w przeszłości też była niejednokrotnie przez rzekę zalewana. Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z początków XIV w. W centrum znajduje się pochodzący z lat 30-tych XX w. eklektyczny kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Wśród zabytków uwagę zwraca XVIII-wieczna kaplica różańcowa, będąca obiektem leżącym na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego.
Kaplica różańcowa, pochodząca z 1770 r., wzniesiona w konstrukcji zrębowej, została nieco podwyższona w 1930 r. Wówczas, w celu zabezpieczenia obiektu przed podtopieniami, kaplicę umieszono na murowanym cokole, który imituje kamienną podmurówkę. Budowla przypomina swą bryłą archaiczny kościółek. Była niestety wielokrotnie podtapiana i remontowana. Częściowo znalazła się pod wodą podczas powodzi stulecia w 1997 r. Obok kaplicy umieszczono zresztą słup z datami powodzi, ilustrujący także wysokość poziomu wody podczas kolejnych wezbrań. Kaplica, zbudowana na ogólnym planie prostokąta, posiada po wschodniej stronie trójboczne zamknięcie. Dwuspadowy, pokryty gontem dach wieńczy sześcioboczna wieżyczka z latarnią, nakrytą gontowym hełmem. Drzwi wejściowe posiadają okucia kowalskie. Wewnątrz kaplicy znajduje się obecnie nowe wyposażenie ze skrzyniowym ołtarzem z obrazem Matki Bożej Różańcowej oraz figurą św. Izydora. Nabożeństwa, związane z kultem maryjnym odbywają się tutaj w maju i w październiku. W Bukowie warto obejrzeć także drugi zabytek, leżący przy ul. Zabytkowej. Jest nim spichlerz przeniesiony do Bukowa w 1819 r. ze wsi Owsiszcze. Jest to tzw. sypaniec, posiadający drewnianą konstrukcję obrzuconą gliną. Buków to malowniczo położona miejscowość. Okolica stanowi dogodny teren do spacerów oraz uprawiania wycieczek rowerowych. W pobliżu znajduje się zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Wielikąt” będący rajem dzikiego ptactwa. W Bukowie znajduje się też ośrodek jazdy konnej, minizoo i ośrodek wypoczynkowy.
Źródło: sad.slaskie.travel
Historia
Pierwsze wzmianki na temat Bukowa pochodzą z 1303 r. Od początku swojego istnienia należał on do parafii w Lubomi. Do 1770 r. okoliczni mieszkańcy uczęszczali na msze św. do kościoła parafialnego pw. św. Marii Magdaleny. W tym roku w Bukowie zbudowana została drewniana kaplica różańcowa pw. Matki Boskiej Bolesnej, w której zaczęto sprawować eucharystię. Kaplica ta jednak była zbyt mała, by pomieścić wszystkich wiernych, tym bardziej że z roku na rok ich ilość wzrastała. Mieszkańcy pragnęli posiadać swój własny kościół. W latach 1930–1931 w Bukowie wzniesiono więc jednonawową, eklektyczną świątynię pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Jej poświęcenie miało miejsce 9 sierpnia 1933 r. Początkowo był to kościół filialny parafii pw. św. Marii Magdaleny w Lubomi. Od 1957 r. był w Bukowie już jednak stały duszpasterz. Posługi duszpasterskie spełniał jako ksiądz komorant. 1 lutego 1959 r. ustanowiona została w Bukowie ekspozytura. Parafię, którą zawierzono Matce Boskiej Nieustającej Pomocy, erygowano 15 marca 1981 r.
Jeżeli chodzi o historię samej kaplicy różańcowej, związana jest ona przede wszystkim z powodziami. Buków położony jest bowiem nad samą Odrą. Już w 1880 r. odsunięto od miejscowości i wyregulowano koryto rzeki, zbudowano także wały przeciwpowodziowe podwyższone w latach 50. XX w. Kaplica była wielokrotnie remontowana, m.in. w latach 30. (jej posadowienie na betonowym postumencie) oraz 60. XX w. Po raz ostatni została poddana pracom remontowym po powodzi stulecia w 1997 r., która zalała nie tylko kaplicę, ale również kościół parafialny, a także zniszczyła pobliski most na Odrze oraz wały przeciwpowodziowe. Jeszcze przez kilka lat po ostatnim remoncie na kaplicy widać było dokładnie, do jakiego poziomu sięgała tutaj woda (różnica w kolorze drewna).
Źródło: peuk.fiiz.pl