Punkt oporu "Bobrowniki" - 02. Tradytor artyleryjski (południowy)
Opis
Jest to schron bojowy typu ciężkiego, przeznaczony dla dwóch dział 75 mm i dwóch ciężkich karabinów maszynowych. Posiada on jedno wejście na osi założenia i dwa wjazdy dla dział. Wejście zamknięte jest drzwiami, a wjazdy bramami pancernymi, za którymi znajdują się przedsionki i następne drzwi i bramy z blachy. Przez drzwi można dostać się do centralnie położonej izby dowodzenia, skąd szyb prowadzi do kopuły obserwacyjnej. Do pomieszczenia dowodzenia przylegają izby bojowe dział. Każda posiada dwie strzelnice zaopatrzone w pancerne, dwuskrzydłowe zamknięcie, zaopatrzone w strzelnice dla broni ręcznej. W podłogach artyleryjskich izb bojowych ukształtowane są zagłębienia, w których znajdowała się obrotowa podłoga, na którą wprowadzano działo i mocowano je. Na skrzydłach tradytora leżą izby bojowe ciężkich karabinów maszynowych. Także na skrzydłach umieszczono z jednej strony pomieszczenie załogi, zaś z drugiej maszynownię.
Tradytor zachowany jest w dobrym stanie, posiada kopułę obserwacyjną wz.34 (ZO.1936 N40), pancerze strzelnic, zamknięcia strzelnic artyleryjskich, w kopule obserwacyjnej zachowane rury głosowe. Za tradytorem znajdują się resztki dobudowanych po wojnie budynków gospodarczych, które niestety służą za wysypisko śmieci.
Źródło: fortyfikacja.pl
Historia
Punkt oporu "Bobrowniki" położony jest w zakolu rzeki Brynicy. Uważany jest za najsilniejszy na północnym skrzydle Obszaru Warownego Śląsk. Bobrownickie umocnienia zbudowano na grzbiecie i stokach wzgórza 310 "Namiarki" (na współczesnych mapach 309) dzięki czemu obrona miała zapewniony dobry wgląd w przedpole. Fortyfikacje te składały się oprócz umocnień stałych z mocno rozbudowanych przeszkód ziemnych i linii okopów. Umocnienia te od frontu rozbudowane były w dwie, trzy linie. Na skrzydłach jedna linia przebiegała u stóp wzgórza, druga na skraju stoku i szczytu. Na płaskim szczycie rozmieszczono ciągi okopów i rowów łącznikowych. Komunikację uzupełniały utwardzone drogi. Fortyfikacje stałe otwiera położony od frontu łuk składający się z czterech obiektów (trzech o bliźniaczych formach (nr 7, 9, 10) i czwartego (nr 8) o odminnej konstrukcji, najprawdopodobniej bliźniaka obiektu nr 6. Każdy z nich posiada półkopułę pancerną karabinu maszynowego. W połowie płaszczyzny grzbietu wzgórza znajduje się niewielki, wykopowy schron bojowy z półkopułą pancerną czterostrzelnicową (nr 6) oraz nieco cofnięty względem niego mały schron obserwacyjny ze standartową kopułą obserwacyjną (nr 5). Jest to jedyny taki obiekt na Śląsku i być może w całej Polsce. W środkowej (nr 15) i tylnej (nr 4) części pozycji umieszczono w wykopie schrony bierne pełniące rolę magazynów amunicji. Na północnym i południowym stoku wzgórza położone są schrony broni maszynowej (nr 11, 12) przeznaczone do ognia czołowego. Fortyfikacje dopełniały obiekty pozorne (nr 13, 14) i pozorno-bojowe (nr 16, 17). Na wschodnim stoku wzgórza znajduje się piętrowy budynek koszarowy z przybudowanymi doń schronami bojowymi (nr 3) uzbrojonymi w ckm-y. Całość uzupełniają dwa potężne tradytory, rozmieszczone na stokach wzgórza po obu jego stronach (nr 1, 2). Są to jedyne obiekty na Śląsku, w których konstrukcję podporządkowano artylerii, ckm-y natomiast pełnią rolę pomocniczą. W pozostałych tradytorach Obszaru Warownego "Śląski" jest dokładnie odwrotnie.
Całości obrony odcinka "Bobrowniki" dopełniają budowle hydrotechniczne, które umożliwiały zalanie terenów wzdłuż rzeki Brynicy od Świerklańca poczynając na Brzozowicach kończąc. Zalewiska miały stanowić przeszkodę niemożliwą do przebycia dla broni pancernej. Jednakże w praktyce okazało się, że niektóre odcinki były jedynie zabagnione. Wymusiło to dodatkowe wzmocnienie w okolicach Józefki (Dobieszowice - Wesoła). Umocnienia punktu oporu na wzgórzu 310 w Bobrownikach odznaczają się cechami typowymi dla polskiej fortyfikacji z lat 1933-36 - duża oszczędność minimalizująca kubaturę, przy jednoczesnym sporym nasyceniu uzbrojeniem. Jest to ostatni punkt oporu (po Dąbrówce i Szybie Artura) charakteryzujący się dużą ilością niewielkich, silnie uzbrojonych obiektów. Ponadto po 1936, poza nielicznymi obiektami dowodzenia odcinka zaniechano budowy schronów dwukondygnacyjnych.
Źródło: fortyfikacja.pl
