Opis

W 1834 r. Bank Polski zawarł umowę z dziedzicem Blachowni - Lemańskim na budowę nowoczesnej huty. Na mocy tej umowy bank miał prawo do bezpłatnej eksploatacji zakładu przez 15 lat, a przez następne 5 lat - za częściową odpłatnością. W latach 1835-1837 wybudowano zakład hutniczy o nazwie Huta Blachownia, na który składały się dwa wielkie piece, odlewnia, kuźnia, kopalnie rud żelaza oraz fabryka blachy i naczyń blaszanych. Początkowo huta zatrudniała 74 pracowników (nie licząc zatrudnionych w kopalniach rud) i wytwarzała ok. 150 ton żelaza rocznie. W 1897 r. zakład hutniczy przejął berliński koncern Laura und Konigshutte i aż do wybuchu I wojny światowej pracowało w hucie ok. 1200 robotników. W 1901 r. zlikwidowano wielkie piece i Huta Blachownia funkcjonowała jako emaliernia i odlewnia. Po II wojnie światowej dokonano gruntownej przebudowy zakładu, a na początku lat 90. ubiegłego wieku sprywatyzowano go.

Źródło: polskaniezwykla.pl

Historia

Do drugiej połowy XVIII wieku w Blachowni funkcjonowała kuźnica, utożsamiana ze wzmiankowaną wcześniej kuźnicą założoną nad Stradomką przez Błażeja Łojka. W 1610 roku kuźnicę przejął i rozbudował marszałek wielki koronny Mikołaj Wolski. W 1630 roku produkowano tutaj "osiemset wozów żelaza rocznie". W 1633 r. kuźnicę w Blachowni i Łojkach odwiedził król Władysław IV będąc w gościnie u Paulinów na Jasnej Górze i był tu "wystawnie podejmowany przez mistrza Zachariasza".

W latach 1835–1837 Bank Polski zbudował hutę żelaza z maszyną parową. Huta Blachownia stanowiła własność skarbu państwa, a po likwidacji autonomii Królestwa Kongresowego – rodziny carskiej. 1 października 1900 r. hutę odwiedził ówczesny właściciel dóbr Ostrowy Wielki Książę Michał II Aleksandrowicz Romanow. Wielkiego Księcia powitali dyrektorzy zarządzający towarzystw „Laurahute” p. Maja i „Katarzyna” p. Skawiński, gdyż Huta pozostawała w 25-letniej dzierżawie tych towarzystw.

Do I wojny światowej zakład zachował charakter huty żelaza, później wygaszono wielki piec i w okresie międzywojennym pod nazwą "Odlewnia i Emaliernia Blachownia" działał już tylko jako odlewnia żeliwa (z emaliernią żeliwnych zlewów i naczyń). Podczas II wojny światowej Niemcy uruchomili produkcję zbrojeniową (bomby lotnicze).

W czasach PRL zrezygnowano z emaliowania, państwowy zakład produkował wyroby z żeliwa, eksportowane m.in. do Europy Zachodniej: żeliwne kaloryfery, rury i kształtki kanalizacyjne, elementy armatury, maszynki do mięsa, młynki ręczne, naczynia, piecyki, ruszty piecowe.

Po rozbudowie uruchomiono produkcję odlewów dla przemysłu elektrotechnicznego, tarcz i bębnów hamulcowych.

Wraz z rozwojem zakładu w PRL zmieniały się jego nazwy:

  • "Odlewnia Blachownia (OB)",
  • "Zakłady Wytwórcze Urządzeń Rozdzielczych i Elementów Żeliwnych (ZWURiEŻ)",
  • "Zakład Elektro-Metalurgiczny (ZEM) Blachownia".

Po przekształceniu w jednoosobową spółkę skarbu państwa "ZEM Blachownia SA" został sprywatyzowany i już jako spółka giełdowa funkcjonował pod nazwą "Zakład Elektro-Metalurgiczny EMA-Blachownia SA". Uchwałę o likwidacji przyjęło nadzwyczajne zgromadzenie akcjonariuszy 30 kwietnia 2002 roku.

Źródło: wikipedia.pl

Dane teleadresowe

1 Maja 1
42-290 Blachownia
place
50.785514, 18.966438 Skopiowano do schowka
N50º47'7.85", E18º57'59.177" Skopiowano do schowka

Cechy i udogodnienia

Ruina/pozostałości
Tylko z zewnątrz

Korzystając z tej strony akceptujesz, że w Twoim urządzeniu końcowym zostaną zainstalowane pliki cookies, które umożliwiają nam świadczenie usług. Brak zgody na pliki cookies oznacza, że pewne funkcjonalności strony mogą być niedostępne. Pamiętaj, że zawsze możesz zmienić te ustawienia. Więcej informacji znajdziesz w Polityce Cookies.