Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bieruniu
Opis
Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bieruniu Nowym jest świątynią parafialną rzymskokatolickiej parafii pod tym samym wezwaniem, która należy do dekanatu Bieruń położonego na terenie archidiecezji katowickiej. Parafia ta została erygowana 1 sierpnia 1925 r.
Świątynię wybudowali na początku XX w. mieszkający na terenie Bierunia protestanci. Po długich staraniach, 21 czerwca 1922 r., kościół za cenę 200 tys. marek niemieckich wykupili katolicy.
Zarówno architektura, jak i wygląd wnętrza świątyni uległ na przestrzeni lat dużym zmianom. Sam kościół został zdecydowanie powiększony w stosunku do swoich pierwotnych rozmiarów, a jego wnętrze zmieniło się diametralnie, zgodnie z reformą posoborową.
Obecnie w centralnej części prezbiterium znajduje się figura Najświętszego Serca Pana Jezusa, autorstwa krakowskiego artysty Józefa Rapały. Figurę poświęcono już w 1958 r. Na bocznych ścianach kościoła umieszczone są obrazy Drogi Krzyżowej wykonane przez Jana Nygę w 1949 r., będące kopią „Drogi Krzyżowej” Fuggla. Na prawo od prezbiterium znajduje się ołtarz Matki Boskiej Częstochowskiej oraz zabytkowy obraz św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus. Po lewej stronie podziwiać można obrazy przedstawiające Jezusa Miłosiernego oraz Chrzest Jezusa.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Historia
Bieruń i położone w jego okolicach wsie są po raz pierwszy wzmiankowane w przekazach historycznych w XIII i XIV w. Z punktu widzenia przynależności kościelnej, ziemie te należały wówczas do dekanatu oświęcimskiego. W późniejszych czasach zostały przyłączone do nowopowstałego dekanatu pszczyńskiego, a w poł. XIX w. (w 1846 r.) – do dekanatu mikołowskiego. Co do przynależności parafialnej, opisywane tereny należały do kilku parafii: w Oświęcimiu, Lędzinach oraz Chełmie. Wpływ na życie kościelne miały tutaj zmiany polityczne, jakie dotykały stosunkowo często ziemię pszczyńską. Z tego też względu dopiero w 1925 r. Bijasowice, Zabrzeg, Czarnuchowice i Nowy Bieruń utworzyły swoją parafię, którą przyłączono wówczas do dekanatu mysłowickiego.
Kościołem parafialnym została świątynia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa, którą wznieśli w 1910 r. ewangelicy, a katolicy odkupili w 1922 r. W tym samym roku kościół został także konsekrowany przez ks. Mateusza Bieloka, dziekana z Bierunia Starego, na świątynie katolicką.
Po ustanowieniu rzymskokatolickiej parafii, świątynia została rozbudowana. Kolejna rozbudowa miała miejsce już po II wojnie światowej, w 1948 r., kiedy to kościół otrzymał drugą zakrystię. Powiększono wówczas także chór. Świątynia posiadała wtedy główny ołtarz w stylu barokowym oraz ołtarze boczne poświęcone Matce Boskiej i św. Józefowi wykonane przez pracownię Sklorza z Bierunia Starego. Ze względu jednak na reformy posoborowe oraz zwiększającą się ilość wiernych, zmieniono układ wnętrza kościoła. Usunięto balaski, ambonę, ołtarze boczne oraz ołtarz główny. W 1949 r. poświęcono nową Drogę Krzyżową, do której obrazy namalował J. Nyga z Bierunia Starego jako wierną kopię dzieł niemieckiego artysty Fuggla. W 1959 r. wybudowano dom parafialny z trzema salkami, a w 1964 r. przy kościele postawiono krzyż misyjny. W 1969 r., po powstaniu dekanatu bieruńskiego, przyłączono do niego parafię pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Po powstaniu kopalni „Piast” i związaną z tym budową nowych osiedli mieszkaniowych, z parafii wydzielono nową parafię pw. św. Barbary. W 1998 r. kościół poddano gruntownemu remontowi.
Źródło: peuk.fiiz.pl