Opis
Muzeum w Bielsku-Białej jest wojewódzką samorządową instytucją kultury, które – zgodnie ze swoim statutem – gromadzi, przechowuje, konserwuje, udostępnia i upowszechnia dobra kultury w zakresie historii, archeologii, etnografii, sztuki, techniki i przyrody, a także prowadzi badania naukowe i działalność edukacyjną w zakresie wymienionych dyscyplin. Jego siedzibą jest Zamek Sułkowskich.
Ekspozycja stała bielskiego muzeum obejmuje pomieszczenia na pierwszym piętrze zamku. Dojście do niej prowadzi przez XIX-wieczny reprezentacyjny westybul, który został odrestaurowany w 2001 r. W zachodnim skrzydle budowli znajdują się pokój myśliwski oraz zbrojownia. Pomieszczenia skrzydła południowego prezentują sztukę polską i europejską od XIV do XVII w. Sąsiaduje z nimi rokokowa w swoim wystroju sala koncertowa oraz salon biedermeierowski. Skrzydło wschodnie zamku zajmuje galeria malarstwa. Prezentowane jest tu XIX-wieczne malarstwo realistyczne i akademickie, malarstwo z okresu Młodej Polski oraz prace artystów związanych z Bielskiem-Białą w okresie dwudziestolecia międzywojennego po czasy współczesne. Pomieszczenia skrzydła północnego mieszczą część ekspozycji poświęconej etnografii, dziejom miasta i samego zamku oraz tradycjom rzemieślniczym Bielska i Białej. Osobne miejsce zajmują tutaj również niedawno otwarte wnętrza prezentujące pamiątki po rodzinie Sułkowskich. Do najnowszych ekspozycji należy tzw. sala z rycerzem ukazująca relikty architektoniczne dziejów bielskiego zamku. Na korytarzu od strony dziedzińca zgromadzono kolekcję grafiki artystów z początku XX w. oraz liczne portrety przedstawiające mieszkańców Bielska i Białej w XIX i XX w. Dodatkowo, na parterze zamku znajdują się trzy sale, w których odbywają się wystawy czasowe muzeum oraz galeria „Zamkowa” – dodatkowa przestrzeń wystawiennicza będąca jednocześnie kawiarnią i galerią komercyjną.
Źródło: peuk.fiiz.pl
Historia
Historia Muzeum w Bielsku-Białej sięga początków XX w. Wówczas władze samorządowe śląskiego Bielska i galicyjskiej Białej powołały do życia dwa odrębne muzea: w 1904 r. w Białej i w 1906 r. w Bielsku. Obie placówki zostały połączone w 1941 r. przez hitlerowskie władze okupacyjne. Tzw. Heimatmuseum przetrwało do końca II wojny światowej. W 1945 r. zadecydowano o reaktywowaniu działalności muzeum. Tworzeniem placówki, ulokowanej w Zamku Sułkowskich, zajął się Stanisław Oczko, kierujący nią do 1980 r. Muzeum Miejskie w Bielsku otwarto dla publiczności 14 lutego 1947 r., jednak już w 1950 r. upaństwowiono je i podporządkowano Muzeum Górnośląskiemu w Bytomiu. Pełną samodzielność placówka odzyskała w 1963 r., a po utworzeniu województwa bielskiego w 1975 r. została przeobrażona w Muzeum Okręgowe w Bielsku-Białej. Od lat 70. XX w. zaczęły się tworzyć oddziały terenowe: Muzeum Juliana Fałata (1971), Muzeum Techniki Włókienniczej – obecnie Muzeum Techniki i Włókiennictwa (1979), Muzeum Emila Zegadłowicza (1980–1993), Muzeum w Kętach (1981–2000) oraz Muzeum Dom Tkacza (1992). Od początku 2001 r. muzeum nosi nazwę Muzeum w Bielsku-Białej z siedzibą główną w zamku, jednym oddziałem (Muzeum Techniki i Włókiennictwa) oraz dwoma ekspozycjami zewnętrznymi (Willą Juliana Fałata i Domem Tkacza).
Od 1983 r. muzeum, które od roku 2000 nosi nazwę Muzeum w Bielsku-Białej i jest instytucją kultury samorządu województwa śląskiego, jest jedynym użytkownikiem Zamku Sułkowskich.
Jeżeli chodzi o sam zamek, budowla pochodzi z XIV w. Zamek był wielokrotnie rozbudowywany i przebudowywany. Do XVI w. pełnił rolę miejskiego zamku włączonego w system obronny Bielska i tworzący zarazem najsilniejszy element jego obwarowań. Przez stulecia strzegł granicy księstw dzielnicowych cieszyńskiego i oświęcimskiego, od poł. XV w. granicy państwowej czesko-polskiej, a od 1526 r. austriacko-polskiej. Od końca XVI w. jego obronna rola zaczęła maleć i zamek zaczął przekształcać się w rezydencję szlachecką. Jego ostatnia duża przebudowa z II poł. XIX w. pozbawiła go całkowicie cech stylowych, nadając mu obecny wygląd.
Źródło: peuk.fiiz.pl
